Albert Fryderyk de Espada

Jakby z góry zakładałem że będzie ciężko. Ale perspektywa wdrożenia tego systemu komunikacyjnego do jakiejś realnie użytkowej formy wydało mi się warte poruszenia.

W zasadzie to pozwolę sobie jeszcze oznaczyć @Pracownik NKI oraz @Obywatel Federacji. Bardzo mnie ciekawi czy coś takiego lub jakiś podobny system jest w zasięgu naszych możliwości.

Rezerwat przyrody ulokowany w południowo-zachodnich górach nienazwanych w dolinie Varl został oficjalnie powołany do życia prze ukaz prezydenta IV Republiki. Ten sam dokument reguluje również funkcjonowanie samego rezerwatu który ma posłużyć przede wszystkim jako obiekt do badań nad wyjątkowymi oazami fauny i flory z całej Nordaty a może i Polinu. Ulokowanie rezerwatu w tak odizolowanym miejscu podyktowane było przede wszystkim koniecznością odcięcia obszaru od niepożądanych wizyt nieproszonych gości którzy bardzo rzadko zapuszczają się w te rejony gór nielicząca i tak nielicznych górali post-Tuyhuńskich zamieszkujących te obszary. Prezydent zawierzył rolę prowadzenia rezerwatu oraz ośrodka badawczego podwykonawcy Monerskapu Espada, instytucji badawczej BIO-STAR dla której będzie to pierwsze tego typu przedsięwzięcie. Naszym głównym i nadrzędnym celem jest wyszukiwanie, badanie i przede wszystkim zachowywanie unikatowych okazów natury dla przyszłych pokoleń. Jak mało w dzisiejszym świecie interesujemy się otaczającą nas przyrodą iż zaczynamy dostrzegać w niej tylko tło opowieści tego spętanego i ciągnącego się życia. Warto byłoby się jednak zatrzymać w trackie tej podróży i przyjrzeć temu co nas otacza zanim nieuchronnie zniknie na zawsze. Geograficzna izolacja rezerwatu pozwoli nam w stopniu niezakłóconym przechowywać i studiować przeróżne gatunki zwierząt i roślin stwarzając odpowiednie dla nich warunki. W samej dolinie u źródeł tamtejszej rzeki Espada Monerskap wzniosło kompleksowe centrum badawczo-rozwojowe będące centrum całego rezerwatu. Geografia otaczającego nas terenu ogranicza w bardzo dużym stopniu możliwości komunikacyjne rezerwatu z resztą ośrodków cywilizacyjnych. Na ta chwilę jedynym wartościowym środkiem komunikacji pozostaje droga powietrzna. W związku z planowaną budową zapory na granicy doliny wyklucza się na razie również możliwość utworzenia stałego połączenia drogowego aczkolwiek wartą rozważenia alternatywą okazuje się być sieć kolei podziemnej. Centrum badawczo-rozwojowe Bio-Labs potocznie nazywane "Sanktuarium" wzorem wielu innych kompleksów Espada Monerskap jest praktycznie 100% samowystarczalną placówką, posiadającą własne źródło wody pitnej oraz żywności oraz zasilana przez zminiaturyzowane wersje reaktorów jądrowych budowanych już w podobnych tego typu kompleksach. Liczymy iż ciężką i systematyczną pracą będziemy w stanie przywrócić i zapewnić byt wielu wymierającym i niezwykle rzadkim gatunkom stąd też bezpośrednio bierze się kwestia samej lokalizacji rezerwatu który nie ma stać się komercyjną atrakcją turystyczną a sanktuarium dla wielu gatunków roślin i zwierząt oraz badaczy zajmujących się nimi.

Aktualizacja 05.06.24 W związku z odejściem pan Dymarskiego, on i jego klon zostają skreśleni z rejestru.

Godzina 2000 ,8 dni od lądowania, Wyspa Fałszywej Nadziei Kolejne dni spędzane na wyspie mogą być postrzegane przez jej mieszkańców niczym obracające się z coraz większą prędkością tryby wiecznie rosnącej maszyny. Zaczęło się niepozornie, pomost zbudowany z kilku segmentów oraz garść namiotów rozrzuconych na brzegu. Teraz gdy ekspedycja trwa już tydzień można naprawdę dostrzec jakie ogromne postępy ona poczyniła. Prosty pomost każdego dnia rozrastał się o kolejne segmenty nieustannie dostarczane z kontynentu. Wielu członków ekspedycji niezwykle wysoce i pochlebnie wypowiada się na temat naszej konstrukcji mostu pomostu segmentowego. Możliwości jego rozbudowy oraz wysoka podatność na modyfikację czyni z niego bardzo wartościowy projekt który z pewnością będziemy jeszcze rozwijać w przyszłości. Właśnie z pomocą naszego ciągle rosnącego okna na świat udało się na wyspę sprowadzić czy to niezbędny do rozbudowy osady budulec oraz ciężkie maszyny jakże ważne przy takich przedsięwzięciach. Jeszcze tydzień temu w miejscy betonowych budynków w osadzie stało raptem kilkanaście namiotów oraz prostych drewnianych wiat. Teraz cały kompleks zaczyna realnie przypominać miejsce gdzie można normalnie żyć. Niestety żeby wszystko nie szło po naszym planie między uczestnikami ekspedycji wyniknęło już kilka mniejszych i większych sporów z czego ten najpoważniejszy jeżeli nie będzie rozwiązany może zakończyć się katastrofą. Niektórzy mieszkańcy osady aby nadać jej trochę większego znaczenia zadecydowali o konieczności wybrania nazwy dla swojego nowego miejsca zamieszkania. W tym momencie pojawia się właśnie najpoważniejszy problem. Ile głów tyle pomysłów na nazwę i jak to ludzka natura ma w zwyczaju nam dyktować każdy uważa swój pomysł za najlepszy. Centrala zarządzająca ekspedycją podjęła już pewne kroki w celu zażegnania tego konfliktu i pozostaje mieć nadzieję iż wszystko się powiedzie. Mimo niezaprzeczalnej i kluczowej wartości naszego portu nie możemy pozwolić sobie na zawierzeniu jemu całej komunikacji wyspy z kontynentem. Już w trakcie planowania ekspedycji podjęto decyzję iż konieczna będzie budowa lotniska na wyspie zdolnego i przystosowanego do przyjmowania maszyn należących do Espada Monerskap. Pomimo znacznie mniejszych wartości przesyłowych niezaprzeczalną zaletą posiadania komunikacji lotniczej wyspy z kontynentem jest jej prędkość. Pragniemy wykorzystać ją przede wszystkim do transportu kluczowych komponentów jak sprzęt elektroniczny czy medyczny oraz przede wszystkim rotacji ludzi. W tym celu sprowadzony na wyspę zespół geologów i geodetów poza poszukiwaniami znaków obecności surowców naturalnych na wyspie przystąpił do poszukiwania miejsca na lokację lotniska. Udało się je znaleźć niespełna 10 kilometrów na południowym skraju wyspy znajduje się rozległy i praski obszar porośnięty przede wszystkim gęstymi łąkami oraz nielicznymi drzewami i krzewami. Niezwłocznie więc przystąpiono do budowy która będzie jak do tej pory najbardziej ambitnym i wymagającym projektem jak do tej pory. Głównym problemem jest to iż wszystkie doczasowe konstrukcje czy to osada czy port mogły być wykorzystywane od samego początku a rozbudowywane z czasem. Lotnisko będzie natomiast operacyjne dopiero w momencie jego ukończenia. W tym celu na wyspie zaczęto już gromadzić spore ilości betonu i asfaltu pod budowę płyty lotniska. Szacujemy że w przeciągu 1-2 tygodni uda się nam przygotować i oddać do użytku co najmniej jeden pas. Może to niewiele ale przy rozmiarze ekpedycji w zupełności on wystarczy.

Sytuacja FN-Arcadia by like:

Kiepsko się znam na technikaliach takich systemów ale zawsze podobało mi się podejście jakie miała Lumeria ze soją interaktywną mapą. Może udałoby się nam zmontować coś na podobnej zasadzie działania. Może nie koniecznie z opcją poruszania się swoją "postacią" po niej ale warto zauważyć że takie rozwiązanie byłoby z pewnością lepsze niż nasz obecny system transportu z którego i tak nikt nie korzysta.

Już 8 czerwca startuje kolejny sezon rozgrywek międzynarodowych MUP. Nie będzie chyba zbytnim zaskoczeniem obecność reprezentacji Muratyki w najniższej z obecnych dywizji którą przy namnożeniu się kolejnych reprezentacji jest Dywizja C. Razem z nami w tym łez padole znalazły się miedzy innymi reprezentacje: Bizancjum, Nowej Ordy, Skarlandu, Rzeczpospolitej, Voxlandu, Hawilandu, ZSRR czy Baridasu więc można powiedzieć doborowa śmietanka towarzyska mikronacyjnej piłki kopanej. Pierwszy mecz już 8 czerwca o 19:00 na stadionie w Zwierzogrodzie z reprezentacja Bizancjum.

Szanowni @Obywatel Federacji, W zasadzie trochę z przymusu a trochę też z chęci uporządkowania tego problemu chciałbym zasugerować usunięcie roli @Obywatel Federacji - klon i zastąpienie jej zwykłą rangą "Jawny klon". W chwili obecnej nasze prawo nie determinuje tego jak mamy takie klony oznaczać poza samym faktem że mamy je oznaczyć. W zasadzie jak pokazuje przykład konta pana @Włodzimierz Surmiak jawny klon nie musi być obywatelem więc z oczywstych powodów NKI odmówiło nadania mu stosownej rangi co trzeba zmienić aby każdy mógł zobaczyć czy dane konto jest klonem czy też nie. Dodatkowo pan @Oliwier Dymarski wykonał dobrą robotę umieszczając w sygnaturze swojego kona informacje o właścicielu konta klona. W zasadzie podobnie jak wcześniej prawo także nie determinuje jak taki klona ma być oznaczony a jedyne co mamy powiedziane to cytując; W zasadzie rejestr jawnych klonów jest takim miejscem gdzie te dane są publicznie dostępne ale uważam iż jak najbardziej stosownym rozwiązaniem było by przyjęcie metodologii pana @Oliwier Dymarski w opisywaniu jawnego klona aby po natrafienia na takiego nie trzeba by szukać informacji do kogo takowy należy. Pojawia się też pytanie natury prawnej czy chcemy jeszcze bardziej regulować istnienie jawnych klonów ponad te kilka artykułów w Kodeksie Cywilnym?

Rejestr Jawnych Klonów II Federacji Nordackiej Klon - Właściciel @Leonid Repulijski - @Kamiljan de Harlin Zob. Kodeks Cywilny, Art.8-9,

U nas takie rozwiązanie jest stosunkowo nowe gdyż do tej pory posiadanie klona w jakiejkolwiek formie było zakazane. Faktycznie przydałoby się jakoś lepiej zaznaczyć fakt że dane konto jest klonem ale cóż poradzić, nasze role przewidują jedynie fakt istnienia klona obywatela a że konto klon @Włodzimierz Surmiak nie jest jeszcze obywatelem nie ma on rangi co rzeczywiście może być problematyczne. Z drugiej strony jednak gdybyśmy nie podjęli takich a nie innych decyzji nie wiedzielibyśmy o problemach jakie może on za sobą nieść i teraz jedyne co nam pozostaje to łatać nasze prawo aby sprostało oczekiwaniom.

Sähral Koń Sahralski Opis rasy: Sähral, znany również jako koń sahralski, to wysoce ceniona rasa koni stepowych, pochodząca z Kugarii. Sährale są uważane za jedne z najwytrwalszych koni na świece, charakteryzujące się niezwykłym balansem szybkości oraz wytrzymałości zachowując wyjątkową elegancję. Ta stara rasa od wieków była hodowana przez kugarskie plemiona koczownicze, które ceniły jej wyjątkowe cechy i wszechstronność. Cechy fizyczne: Sährale to konie o smukłej, ale mocnej budowie ciała. Osiągają wysokość w kłębie od 150 do 160 cm. Mają długie, szczupłe nogi, co nadaje im lekkość i szybkość w ruchu. Ich sierść jest krótka i jedwabista, często o złocistym połysku, co jest jednym z najbardziej charakterystycznych znaków tej rasy. Najczęściej występują w maści izabelowatej, kasztanowatej, gniadej i srokatej. Grzywa i ogon Sährala są gęste i jedwabiste, dodając im majestatycznego wyglądu. Głowa jest smukła, o wyrazistych oczach i prostym profilu, co podkreśla ich inteligencję i czujność. Konie te mają silne kopyta, które są naturalnie przystosowane do przemieszczania się po trudnym, stepowym terenie. Charakter i temperament: Sährale są znane ze swojego odważnego i energicznego temperamentu. Są inteligentne, lojalne i łatwe do szkolenia, co czyni je idealnymi partnerami dla doświadczonych jeźdźców. Ich wytrzymałość i zdolność do szybkiego biegu sprawiają, że są doskonałe w wyścigach konnych, co jest popularną formą rozrywki w regionach, z których pochodzą. Pomimo swojej energii, Sährale są zrównoważone i spokojne, co czyni je wszechstronnymi i niezawodnymi końmi zarówno do pracy, jak i do sportu. Zastosowanie: Koń sahralski jest wszechstronnie wykorzystywany zarówno w tradycyjnym, jak i współczesnym kontekście. W Kugari i sąsiednich regionach Sährale są używane do wyścigów, które są ważnym elementem tamtejszej kultury i tradycji. Ponadto, dzięki swojej wytrzymałości, są wykorzystywane jako konie juczne oraz w długodystansowych podróżach przez stepy. Sährale biorą także udział w pokazach jeździeckich i są doceniane za swoją elegancję i grację w ruchu. Współcześnie, dzięki swoim wyjątkowym cechom, zdobywają popularność również poza granicami Kugari.

Zerleg Kheer Dziki kugarskie koń stepowy Opis rasy: Dziki stepowy koń Kuragski to jedna z najbardziej pierwotnych i wyjątkowych ras koni na świecie. Ta dzika rasa pochodzi z Środkowej Nordaty, głównie z Kugarii, gdzie od wieków przetrwała w surowych warunkach stepu. Dzikie konie Kuragskie są uważane za jedyne z ostatnich żyjących dzikich koni, które nigdy nie zostały w pełni udomowione przez człowieka. Cechy fizyczne: Dzikie konie Kuragskie są stosunkowo niewielkie, osiągając wysokość w kłębie od 120 do 146 cm. Mają krępą budowę ciała z mocnym karkiem, krótkimi nogami i szeroką klatką piersiową, co pozwala im na przetrwanie w trudnych warunkach. Sierść tych koni jest krótka i gęsta latem, natomiast zimą staje się dłuższa i bardziej puszysta, zapewniając im ochronę przed niskimi temperaturami. Maść koni Kuragskich jest najczęściej płowa z charakterystycznym ciemnym grzbietem i kończynami. Ich grzywa jest krótka i stercząca, co jest adaptacją do życia w wietrznych stepach. Oczy Kuragskich koni są duże i wyraziste, wyrażające inteligencję i dzikość. Charakter i temperament: Dzikie konie Kuragskie są znane z niezależnego i dzikiego temperamentu. Są ostrożne, ale jednocześnie bardzo inteligentne. Ich silny instynkt przetrwania sprawia, że są niezwykle odporne i wytrzymałe. W naturalnym środowisku tworzą małe stada, na czele których stoi dominujący ogier. Są zwierzętami społecznymi, ale ich niezależność sprawia, że trudno je całkowicie udomowić. Zastosowanie: Ze względu na swój dziki charakter, dzikie konie Kuragskie nie są wykorzystywane do pracy ani jeździectwa w tradycyjnym sensie. Stanowią jednak cenny obiekt badań naukowych i ochrony przyrody. Są kluczowym elementem programów reintrodukcji, mających na celu przywrócenie dzikich koni do ich naturalnego środowiska. Konie Kuragskie są również atrakcją turystyczną i symbolem dzikiej przyrody Kugarii.

Kugarzy od dziesięcioleci nierozerwalnie związani byli z rozległymi stepami środkowo-zachodniej Nordaty a wraz z nimi również z niezbędnym i nieodzownym elementem ich życia jakimi były konie. Nie sposób odnaleźć w historycznych zapisach od jak dawna kugarzy hodowali te zwierzęta co może nasuwać przypuszczenia iż konie w kugarskiej kulturze były obecne już na długo przed powszechnym rozpoczęciem spisywania dziejów tego ludu. W żadnym stopniu jednak brak danych nie ujmuje tego iż kugarzy byli, są i zapewne dalej przez lata będą najlepszymi w swoim rzemiośle ciężko szukać ludzi którzy lepiej znaliby się na tych majestatycznych zwierzętach. Umiejętności jeździeckie kugarczyków pośród koribijczyków oraz innych przybyłych na te terenu ludów są wręcz legendarne. Warunki w jakich przyszło żyć kugarom wymusiło również od nich przystosowania swoich zwierząt od życie i funkcjonowania w tych specyficznych warunkach. Chodowane przez nich rasy koni musiały być zarówno dobrze przystosowane do życia na stepie oraz wyjątkowego usposobienia i temperamentu przez fakt iż wiele z tych zwierząt było nierzadko traktowanymi jako część rodziny. Taki stan rzeczy utrzymuje się aż po dzień dzisiejszy kiedy to kugarzy dalej kultywują swoją kulturę i zwyczaje właśnie na przykład poprzez hodowlę koni.

Pozwolę sobie jeszcze pozostawić krótką infografikę z dedykacją dla @Pavel van der Gibson. Kto wie, może zobaczymy się na następnym turnieju raz jeszcze.

Potencjalnie nie, o ile jednostki zostaną pozbawione cech bojowych lub zostaną zarejestrowane w ramach organizacji paramilitarnej.

Mecz o 3 miejsce, Mały Puchar Nordaty 2024 Muratyka 1 (0 - 0) 0 Voxland Stadion Kanugard 2024-05-29 19:00 Sędzia: Al Beback 51' 1 - 0 Glówka: strzelcem gola Charles Sundquist asystował Joakim Viken 55' Berne Heinke z Voxland został zastąpiony przez Marc Roberto 55' Olaf Brendes?ther z Muratyka został zastąpiony przez Jostein Johanssen 60' Ernst-Richard H?gmo z Muratyka został zastąpiony przez Julio César Manola 69' Joakim Viken z Muratyka został zastąpiony przez Karl Edvard Sirijord 85' Karlheinz Lüdemann z Voxland został zastąpiony przez Alvin Gleich 92' Otto Seitz z Voxland został zastąpiony przez Konrad Recktenwald Posiadanie piłki: 58 - 42 (53-47) Szanse: 6 - 1 (1-0) Gospodarz - Zawodnik meczu - Goście Carl-Gunnar Larsson Wilfried Vogl Po spektakularnej porażce z naszym sąsiadem reprezentacji Muratyki pozostały już tylko płonne nadzieje na uratowanie swojego honoru w meczu o 3. miejsce w Małym Pucharze Nordaty gdzie mieliśmy sposobność zmierzyć się również z debiutującą reprezentacją Voxlandu. Mecz ten zakończył się zwycięstwem Muratyki zaledwie jednym golem, golem na wagę zwycięstwa. Nie wiadomo czy cieszyć się z tego faktu czy też zastanawiać się co też po drodze poszło nie tak ale jest to pierwsze zwycięstwo Muratyki w rozgrywkach międzynarodowych pośród niezliczonych do tej pory remisów oraz niekończących się porażek.

Nie jest to specjalnie pomocna perspektywa. Jak maiłem okazję wspomnieć jednym rozwiązaniem na jakie byłbym skłonny to nadanie gubernatorom/dowódców sektorów autonomii w dowodzeniu wojskiem na podległym terenie. Trzeba by w tym celu zmienić delikatnie zapisy ustawy o ZS aby realnie wprowadzić tam podział sektorowy. Tak się przypadkiem składa że sektory zamykają się w granicach politycznych i geograficznych więc pan @AleksanderNovak powinien być zadowolony z takiego obrotu spraw ale pragnę jeszcze poprosić o zaopiniowanie ze strony pozostałych członków ZS: @Bolesław Kirianóo von Hohenburg @Piotr Jankowski oraz @Leonid Repulijski.

Nie wiem czy o to dokładnie chodziło ale...

Porozmawiajmy zatem o należności za tą usługę. Mogę zapewnić iż wszelki sprzęt konieczny do modernizacji jednostki zostanie dostarczony przez Zjednoczone Siły. Z przykrością muszę stwierdzić iż Marynarka Wojenna ZS nie jest zainteresowana modernizacją tych jednostek przez ich nikłą wartość bojową lecz jeżeli stocznia zechce możemy przekazać wszystkie te jednostki do złomowania a być może udałoby się w oparciu o ich konstrukcję zaprojektować nowy okręt patrolowo-dozorowy na potrzeby straży ochrony wybrzeża.

Szanowni Państwo, Władze IV Republiki Muratyki podjęły decyzję o konieczności rozbudowy infrastruktury wydobywczej w regionie. W tym celu wytypowana została jedna lokaja na północy Koribi która posiada potencjał rozwojowy pod wydobycie oraz obróbkę rudy żelaza. W związku z tym władze republiki poszukują kontrahentów którzy podejmą się budowy kopali żelaza nieopodal miejscowości Górczyce. Wynagrodzenie za wykonanie usługi ma zostać ustalone w drodze negocjacji. Rząd IV Republki zachęca do składania swoich ofert w terminie do 8 czerwca 2024 roku. DW: @Obywatel Federacji @Mieszkaniec

Wniosek o przydzielenie trasy Pola oznaczone gwiazdką - "*" - są obligatoryjne. Zwróć na to uwagę podczas wypełniania wniosku! Numer wniosku* 7/5Ł Rodzaj rozkładu* IRJ Przewoźnik* MKP Cargo Numer pociągu *uzupełnia kontruktor/planista* Numer graniczny -- Typ pociągu* TME Data / Godz. uruchomienia* 28.05.2024 g. 18:30 Lok 1* EU07 Lok 2 -- Stacja początkowa* Turboć Stacje pośrednie -- Stacja końcowa* Ignalino Planowane brutto (t)* 150t Planowane wagony (szt)* 1 Uwagi Dostawa węgla do Ignalina

Godzina 1400 ,64 godziny od lądowania, Wyspa Fałszywej Nadziei Wysiłki wielu zaangażowanych w ekspedycję osób po niespełna trzech dniach spędzonych na tej odizolowanej wysepce przyniosły pożądane rezultaty. Niezwykłą ulgę członkom ekspedycji musiał dostarczyć widok przypływającego na wyspę okrytego sławą MS Altama, budowanego w stoczni w Moselbi okrętu desantowego który miał pierwotnie pełnić rolę jednostki dowodzenia i centrum zarządzania całą ekspedycją. Oprócz masy zapasów, sprzętu oraz dodatkowego personelu jednostka dostarczyła na wyspę kolejne segmenty konstrukcyjne do nabrzeża pozwalając rozbudować je jeszcze bardziej. Wraz z ukończeniem budowy nabrzeża możliwe w końcu było wyładowanie na ląd całego sprzętu i wyposażenia jakie zabrała ze sobą ekspedycja. Ciężkie maszyny budowalne oraz dodatkowy personel czym prędzej został przydzielony do wznoszenia stałych budynków na wyspie, mieszkań dla członków ekspedycji, obiektów badawczych oraz masy innych budynków gospodarczych niezbędnych do rozbudowy stałego osadnictwa na wyspie. Możliwe że już w ciągu najbliższych tygodni uda się zrealizować podstawowe i główne założenie samej ekspedycji jakim jest stworzenie stałej osady na wyspie która będzie w stanie sama się utrzymać bez dostaw z zewnątrz oraz posłuży jako kluczowy punkt rozwojowy dla całej wyspy. Zaprojektowany specjalnie na potrzeby ekspedycji segmentowy pomost bez dwóch zdań zapełnił swoje zadanie. Centrala w Eihenbergu jest wyjątkowo pozytywnie zaskoczona z dotychczasowych rezultatów ekspedycji. Zarząd ASC przygląda się w szczególności dalszemu potencjałowi w dalszym rozwoju technologii segmentowych pomostów oraz nowych okrętów desantowych. Zarząd żywi nadzieję iż powodzenie oraz skuteczne przetestowanie ich rozwiązań w praktyce może przyczynić się do znalezienia chętnych na zakup tych projektów w przyszłości. To są jednak tylko życzenia dnia następnego, to co w tej chwili jest najważniejsze to sama ekspedycja. Zgodnie z zapowiedziami na wyspę sprowadzono z kontynentu certyfikowanego archeologa który przyjrzy się ruinom budynków jakie znaleźli agenci LBG odnaleźli na wyspie. Kto wie czego możemy się z nich dowiedzieć. W międzyczasie kiedy większość członków ekspedycji prawowała nad budową osady oraz nabrzeża dla okrętów zespół kartograficzny i geodezyjny zdołał z dużą pewnością zmapował całą wyspę. Zgromadzone przez nich dane pomiarowe zostały czym prędzej przekazane radiowo na kontynent gdzie nie szczędząc ani chwili podjęto się prac majonych na celu ukończenie właściwie mapy dla Wyspy Fałszywej Nadziei. Nasze dotychczasowe dane kartograficzne na temat wyspy były znikome oraz zasięgane z nierzadko wiekowych map stąd lepszym źródłem informacji były choćby pozyskane na początku ekspedycji zdjęcia lotnicze czy co najbardziej kuriozalne zwykłe naoczne obserwacje uczestników samej ekspedycji którzy nieustannie przekazują nam kolejne porcje informacji na temat wyspy, czy to znajdującej się na niej fałny i flory, ukształtowania, geologii oraz wielu innych aspektów. Każde z tych danych są dla nas bezcennym źródłem informacji na temat obszaru o którym tak mało wiem. Niemniej teraz dzięki naszym postępom robimy w tym kierunku ogromny krok na przód.

Katalog Produktów Espada Monërskap Malorian Armaments Manufacture: Broń krótka Malorian R1 Malorina P1 Malorian PA-09s/PA-09l Malorian P08/S, P08/L i P08/K Strzelby Malorian S Malorian S2/L i S2/S Pistolety maszynowe Malorian PM-22 Malorian PM-S22 Karabiny wyborowe Malorian KA-S1 Malorian KP-M Malorian RKW-L-1 Karabiny powtarzalne i szturmowe Malorian KA1 Malorian K-R/14 SAR-KA-1 Malorian ESP-KM01 LKM i CKM Malorian LKM-M Malorian CKM-12/7 Atlas Aeronautic: Samoloty cywilne i pasażerskie Atlas RP-11 Atlas ATP-1500 Atlas ATP-2000 Atlas ATP-2500 Atlas ATP-3000 Samoloty transportowe Atlas CP-130 Atlas CP-76 Atlas CP-220 Samoloty szturmowe/wsparcia ogniowego Atlas S-22 VP-01 "Latacz" Atlas AGS-130 Myśliwce wielozadaniowe i przechwytujące Atlas VMP-01 Atlas VMPF-29/Cz Atlas VM-18/VM-18C Atlas FI-2 Atlas Fi-3 Bombowce Atlas CSA-39 Altas Shipping Company Statki towarowe Atlas QC-02 Atlas CC-07 UCC-4 "Tython" Jednostki specjalistyczne Atlas MNJW-01 Okręty desantowe Okręt Desantowy Projektu 30 "Ingvid" Okręt Desantowy Projektu 36 "Almana"

Turbockie Zagłębie Wydobywcze rozciąga się na rozległych połaciach ziem środkowej Koribi, będąc największym i najbardziej dynamicznym ośrodkiem górniczym w regionie. Jego kopalnie, zarówno te podziemne, jak i odkrywkowe, są rozłożone na wielu hektarach i sięgają głęboko pod powierzchnię ziemi, gdzie kryją się bogate złoża węgla kamiennego i brunatnego. Historia tego miejsca sięga kilku dekad wstecz, kiedy to pierwsze prace eksploracyjne ujawniły ogromny potencjał wydobywczy tutejszych terenów. Od tamtej pory obszar ten stał się największym tego typu skupiskiem wszelakiej maści firm górniczych w Koribi. Charakterystycznym elementem krajobrazu są monumentalne zwałowiska ziemi, tworzące surrealistyczne wzgórza i doliny, jakby pochodzące z innej planety. Węglowe pyły unoszą się w powietrzu, nadając wszystkiemu lekko szary odcień. W oddali widać wieże szybów górniczych, które górują nad krajobrazem niczym nowoczesne wieże zamkowe. Wartość tego obszaru dostrzeżono jednak dopiero na przełomie XiX i XX wieku kiedy to napływający na wschodnie równiny koloniści stworzyli u ujścia płynącej nieopodal rzeki największe miasto po tej stronie gór, Mosellbi. Miasto niebotycznie się wzbogaciło w okresie wielkiej rewolucji przemysłowej której pogłosiem jest fakt iż Moselbi po dziś dzień region ten jest sercem przemysłu całej Koribi. Same kopalnie utworzonego w XXI wieku zagłębia w dalszym ciągu zaopatrują elektrownie i huty stali w całym regionie i nic nie zapowiada aby stan ten w najbliższym czasie miał uleć zmianie. W 2022 roku władze Koribi przy współpracy z centralą IV Republiki podjęły próby uniezależnienia lokalnego sektora energetycznego oraz przemysłu od pokładów wydobywanego tu węgla. Rezultatem tego projektu była pierwsza w Koribi wzniesiona elektrownia atomowa tgz. Turbocka Atomnaja Jelektrostancyja która mimo bardzo dużego wpływu na sytuację energetyczną regionu pozwoliła co najwyżej zaspokoić potrzeby samego zagłębia które mogło teraz wydobywać jeszcze więcej surowca niż wcześniej napędzając tylko ciągle obracające się koła tej potężnej machiny.