August de la Sparasan

Chciałbym zapytać o funkcje publiczne pełnione przez towarzysza Novaka. Wtedy możnaby orzec, jak bardzo niewłaściwe jest podżeganie do wojny w jego sytuacji.

A, teraz zaczynam kojarzyć, coś było. Choć jaka z tego rewolucja? W porównaniu z tym jak bywało to ledwie kryzys jeno.

Raczej nie, to była ta wojna domowa reżyserowana przez Harlina. To chyba było trochę później.

Nawet nie taka zimna, chyba było oficjalne wypowiedzenie wojny nawet. Tego oblężenia przyznam uczciwie, że nie kojarzę. Ale ten zamach stanu to rewolucja 4 maja (pamiętamy, bo jesteśmy pamiętliwi!)

Dobra, nie podziękuję. Ale to jest po prostu kurde piękne, poważnie. Łał. Powiem tylko: więcej tego, więcej! A teraz przepraszam, muszę zebrać swoją szczękę z podłogi.

Oba utwory moim zdaniem nader interesujące, szczególnie awangardowa forma, w jakiej zaprezentowana jest "Holibka", wręcz przebija ona czwartą i piątą ścianę i włazi do reala, by swymi mackami opleść tam... Eee, przepraszam, może to moja nadinterpretacja.

Mao, on mao. Zawsze jest ich trzech, nie mniej nie więcej. Czy jakoś tak. Ale zawsze lepiej niż trzy ostatnie pozycje.

Proszę państwa! Cni panowie i cne panie! Oto, po dwóch latach, mamy nowy Międzynarodowy Festiwal Paździerzu. Tradycyjnie w Robotniczogradzie, nietradycyjnie nie w miesiącu paździerzu - październiku. Nie sądzę, abym potrzebował cokolwiek wyjaśniać, więc wyjaśnię: jest to impreza kulturalna, gdzie każdy może zaprezentować swoją sztukę. Muszę się napić betonówki, bo mnie suszy, a zatem niech za resztę wstępu posłuży poemat mojego autorstwa, opracowany z pomocą Szacownych Towarzyszy Harlina i Wielmożnego Imperatora Kirymu oraz generatora liczb losowych przeglądarki Google. Zapraszam!

Po odczytaniu odprawiono tradycyjną mszę w obrządku kiryjskim za pomyślność ludów Kirymu.

Patriarcha wyszedł na środek sali, trzymając przechowywaną na codzień w sekrecie relikwię - diadem, uważany za ten przynależący do władców Kirymu i rozpoczął uroczystość słowami: - Bolesławie Kirianóo z rodu von Hohenburg, zważ, gdyż oto wszystkie ludy kiryjskie w noc tę szczególną przekazują ci władzę nad nimi. Przyjmij zatem oto ten diadem, symbol władcy Kirymu z nadania Jahwe, i panuj długo i wspaniale!

Oczekiwanie patriarsze nie potrwało długo. Choć August, usadowiony wygodnie, zdążył już zagłębić się w głoszącą, jak zwykle, przesadzone wieści, graniczące z herezją, gazetę. Szmatławiec jeno, za Zrzędnika było lepiej. Ale przynajmniej nagłówki mówią prawdę: "Górno i Gryfino - płonne i spóźnione roszczenia południowo - wschodnich rozłamowców", "Awantura o sądy - czy teraz to kogoś będzie obchodziło?", "Jak żyć, panie premierze FN?". Wracając, był to Jego Świątobliwość Patriarcha, który pierwszy dostrzegł przyjazd osoby, bez której uroczystość dzisiejsza nie mogłaby się obejść. Teraz był właściwy czas. Najważniejszy władca duchowy religii kiryjskiej wyszedł na spotkanie władcy ziemi Kirymu. August obserwował gorące powitanie przez okno, a gdy dwaj szanowni przyjaciele weszli do środka, wyszedł z gabinetu, by do nich dołączyć.

August de la Sparasan był już w drodze, gdy wybiła godzina 18. Przegapił wtedy ten fakt, lecz gdy niedługo potem zerknął na tani zegarek naręczny kupiony bez paragonu w lombardzie robotniczogradzkim, wiedział, iż utorowała się ścieżka do zwieńczenia powstania Nowego Kirymu. Dotarł na miejsce o zmierzchu. Skierował się do masywnego, odcinającego się od malowniczego tła, budynku i śmiało wszedł do środka. Przy wejściu korpulentny strażnik z naszywką na mundurze głoszącą "Pavlo Ejib" już chciał zatrzymać zakapturzonego gościa, lecz zorientował się co do jego tożsamości i służbowym tonem stwierdził: - Panie de la Sparasan, był pan oczekiwany - Po czym gestem ręki zaprosił go do pokaźnego wnętrza - a to był zaledwie przedsionek. Przeszedł go śmiało i dotarł do drzwi wyróżniających się na tle innych ozdobnością. Po zapukaniu umówionym sygnałem - trzy stuki, dwa puki, wszedł do środka i stwierdził: - Najjaśniejszy Patriarcho, już czas. Czy Jego Wysokość Monarcha przybył?

Nordata to jeden kraj? Polemizowałbym.

A "dramat, tragedia, strata czasu"?

Głosuję za.

Drodzy koledzy partyjni, Nie zgłaszam zaostrzeń co do projektu. Więcej, dziękuję za jego przedłożenie. Potrzebujemy jak najszybszego ustanowienia solidnych podstaw wielkiej Monarchii.

Dzień 28. Czyli koczowanie spełniło swoje zadanie. Idea zasiana. A zatem koniec koczowania - wreszcie. Dziękuję państwu.

No i właśnie w tym sęk, w tym sedno sprawy, że apelacyji się złożyć nie da i koczuje się po to, by może w przyszłości się dało.

Dzień 27.

Dzień 26.

Dzień 25.

Chyba niepowołana, zakładając, że istnieje w prawie.

Dzień 24. W sumie bawi mnie również, gdy określa się, że tym koczowaniem chcę cokolwiek na kimkolwiek wymóc, trochę jakby to miał być szantaż ("zróbcie to i to, bo wam będę koczował, to jest groźba!"). Nie ukrywajmy, nie jestem w sytuacji uprawniającej i umożliwiającej mi wywarcie jakiegokolwiek nacisku na kogolwiek. Śmieszny facet pod budynkiem sądu raczej nie jest kartą przetargową. Ja tylko mogę (i chcę!) zwrócić uwagę na pewien moim zdaniem problem w prawie, żeby ludzie spojrzeli na to i, no nie wiem, kontynuowali przerwane przez siebie tym spojrzeniem czynności? P. S. Dziękuję Szanownym Panom z Nowalu za odnotowanie mojego koczowania i propozycję przejścia do tejże mikronacji, jednakże z niej nie skorzystam. To, co robię teraz, to ostatnie, co mam do zrobienia przed błogą mikronacyjną emeryturą. Nie chcę już przechodzić ani działać gdziekolwiek, przyjmować jakiekolwiek zobowiązania. Niemniej dziękuję. Aha, i jestem w mikronacjach od 2019, nie 2021, ale rozumiem ten drobny błąd.

O, nie sądzę, aby to co piszę było obraźliwe dla kogokolwiek. Nadto dziwi mnie, czemu za adresata moich słów została uznana właśnie bliżej nieokreślona "władza".

Jak już chyba wspominałem i chciałbym wyrazić to dostatecznie jasno: nie oczekuję od nikogo zrozumienia ani wsparcia. Ja po prostu robię to, co zrobić muszę. Choć i bawię się przy tym całkiem nieźle, szczególnie widząc skrzywienie niektórych indywiduów (jakbym protestował bezpośrednio przeciwko nim).