Ranking

W praktyce nazwy klas już mamy ale na pewno powyższe nazwy wrzucimy jako nazwy poszczególnych okrętów. Może jak będziemy tworzyć nowe okręty i nowe klasy się pojawią.

Wniosek zrealizowano.

Wszędobylska mgła, która od wielu dni utrzymywała się nad Umelem nie dawała za wygraną. Wody otaczające wyspy dogrzewane były ciepłymi południowymi prądami, zaś powietrze ciągle dziwnie się ochładzało. Z tego też powodu tafla wody wyciągała ku górze parujące macki swoich cząsteczek, które ciągle będąc zbyt ciężkie nie potrafiły ulotnić się, a nadal wyłącznie zagęszczały powietrze, które stawało się przez to coraz bardziej wilgotne. - Nie udało mi się znaleźć innego transportu, musimy się tam jakoś dostać tym... - powiedział do @Femme Mystere, gdy w końcu dotarli do pomostu przy którym stała mała drewniana łódka nie wzbudzająca zaufania. Wody były spokojne, a ich ruch wręcz niezauważalny. Wiatr, który mógłby rozgonić mgłę, jakby zupełnie zapomniał o tym miejscu na świecie. Widział pewne przerażenie w oczach Lieselotte, choć i on sam nie był pewny tego wyboru. Nieodparta jednak potrzeba dotarcia na wyspę była dużo silniejsza, niż strach przed niepowodzeniem pośrodku bezkresu wód, który tworzył swoją iluzję poprzez otaczającą ich chmurę. - Musimy płynąć na wprost. Nic więcej .- powiedział i pewnym gestem podał jej dłoń, jakby nie widział już odwrotu. Ona usiadła z przodu, a on za nią, chwytając w dłoń jedyne wiosło i odbili od mostu wprost w parującą wodę, która maksymalnie ograniczała widoczność. Zanurzał pióro raz z prawej, raz z lewej strony, próbując sondować w jakim są położeniu. Wokół nie było słychać nic, oprócz pluskającej wody, która ociekała z drewnianego narzędzia, które dzierżył w dłoni. Raz z prawej, raz z lewej - wszystko po to by nie zboczyć z kursu, który obrali na początku. Przesłał pracować na chwilę, dając łodzi dryfować w pchniętym przez niego kierunku. Oparł dłoń na ramieniu Lieselotte, chcąc dodać jej pewności. - To powinno gdzieś tutaj być - stwierdził z lekkim zawahaniem, aż w końcu wiązka światła przebiła się przez chmurę i dotarła do nich, dając znak, że są już u celu. Odetchnął z ulgą i czym prędzej skorygował dziób łodzi. W końcu dotarli, a u brzegu wyspy stał równie zrujnowany pomost, jaki pozostawili za sobą po drugiej stronie wody. Światło, które widzieli wcześniej, teraz było dla nich nieosiągalne, zaś poza pomostem, nie było nic innego jak połacie gęstych zarośli. - Skąd dochodził ten blask? - zapytał, próbując znaleźć jego źródło. Nagle, wśród krzewów nastało małe poruszenie, które przyprawiło mu dreszcze na całym ciele. Choć z reguły twardo stąpał po ziemi, teraz zdecydowanie odczuwał aurę miejsca, które zdecydowali się odwiedzić. Starał się jednak pozostawać niewzruszony, a przynajmniej taką postawę odgrywać. - Ooo, goście. Nie spodziewałam się... - światło na rozbłysło, choć tym razem dużo bardziej stłumione. Zza niego wyłoniła się twarz kobiety, która odziana w czarną pelerynę, podeszła do nich blisko. - Jak minęła Wam podróż? - zapytała nieco przekornie, pewnie nie będąc do końca zadowolonym, że tutaj dotarli. Joachim cumował jeszcze łódź, gdy ona stała już na pomoście w oczekiwaniu na nich. - Zaprowadzę Was do naszego przybytku, jeszcze byście się tutaj zgubili - powiedziała, przepuszczając ich obok siebie. Gdy Lieselotte przechodziła obok niej, ta chwyciła ją za ramię i rzekła niemal szeptem - Chyba nie spałaś za dobrze... Czyżbyś miała jakiś koszmar? - a później bez słowa wyminęła ich z powrotem i prowadziła w głąb lasu.