Ranking

Kopalnia kamieni szlachetnych im. Lieselotte Augentrost w Grubestadt | Rammsteinfreut | IV Republika Muratyki - wydobycie Kopalnia, o dziwo, znajduje się na płaskim terenie, co jest nietypowe dla miejsc wydobycia kamieni szlachetnych. Wydobycie odbywa się na dużych głębokościach w kopalniach głębinowych, co sprawia, że cały proces jest niezwykle wymagający. Górnicy, w tym zaproszeni teutońscy emigranci, którzy opuścili zbiedniałe Królestwo Teutonii w poszukiwaniu lepszego życia, starannie eksplorują warstwy ziemi, w nadziei na odkrycie diamentów, szafirów, szmaragdów i rubinów. Wnętrze kopalni tętni życiem: słychać odgłosy ciężkiego sprzętu, a w powietrzu unosi się kurz, który zdradza intensywną pracę wydobywczą. Teutoński górnik Proces wydobycia jest złożony i trudny, wymagający nie tylko zaawansowanych technologii, ale także ogromnej precyzji i umiejętności ze strony górników. Ekstremalne warunki panujące na dużych głębokościach oraz ryzyko osunięć i wybuchów gazów czynią pracę w kopalni niebezpieczną, co wymaga od zespołu ciągłej czujności i współpracy. Cały proces budowy kopalni oraz badania geologiczne, które zapoczątkowała prominentna polityk partii Radykalne Centrum, Lieselotte Augentrost, stanowił fundament pod to wyjątkowe przedsięwzięcie. Dzięki jej wizji i determinacji, kopalnia mogła stać się jednym z najważniejszych miejsc wydobycia kamieni szlachetnych w regionie.

August de la Sparasan był już w drodze, gdy wybiła godzina 18. Przegapił wtedy ten fakt, lecz gdy niedługo potem zerknął na tani zegarek naręczny kupiony bez paragonu w lombardzie robotniczogradzkim, wiedział, iż utorowała się ścieżka do zwieńczenia powstania Nowego Kirymu. Dotarł na miejsce o zmierzchu. Skierował się do masywnego, odcinającego się od malowniczego tła, budynku i śmiało wszedł do środka. Przy wejściu korpulentny strażnik z naszywką na mundurze głoszącą "Pavlo Ejib" już chciał zatrzymać zakapturzonego gościa, lecz zorientował się co do jego tożsamości i służbowym tonem stwierdził: - Panie de la Sparasan, był pan oczekiwany - Po czym gestem ręki zaprosił go do pokaźnego wnętrza - a to był zaledwie przedsionek. Przeszedł go śmiało i dotarł do drzwi wyróżniających się na tle innych ozdobnością. Po zapukaniu umówionym sygnałem - trzy stuki, dwa puki, wszedł do środka i stwierdził: - Najjaśniejszy Patriarcho, już czas. Czy Jego Wysokość Monarcha przybył?

Oczekiwanie patriarsze nie potrwało długo. Choć August, usadowiony wygodnie, zdążył już zagłębić się w głoszącą, jak zwykle, przesadzone wieści, graniczące z herezją, gazetę. Szmatławiec jeno, za Zrzędnika było lepiej. Ale przynajmniej nagłówki mówią prawdę: "Górno i Gryfino - płonne i spóźnione roszczenia południowo - wschodnich rozłamowców", "Awantura o sądy - czy teraz to kogoś będzie obchodziło?", "Jak żyć, panie premierze FN?". Wracając, był to Jego Świątobliwość Patriarcha, który pierwszy dostrzegł przyjazd osoby, bez której uroczystość dzisiejsza nie mogłaby się obejść. Teraz był właściwy czas. Najważniejszy władca duchowy religii kiryjskiej wyszedł na spotkanie władcy ziemi Kirymu. August obserwował gorące powitanie przez okno, a gdy dwaj szanowni przyjaciele weszli do środka, wyszedł z gabinetu, by do nich dołączyć.

Tuż po podpisaniu Konstytucji Monarchii Kiryjskiej, Bolesław Kirianóo von Hohenburg wsiadł do opancerzonej limuzyny, która przewiozła go z Los Alexos, gdzie tymczasowo trwały obrady Prezydium do ustanowienia oficjalnej stolicy świeckiego Kirymu do Robotniczogradu. Ochrona pojazdu nie była nieuzasadniona: to tej właśnie nocy według podań ulicami miast miały przetaczać się parady demonów i innych złych duchów, wraz z podłą Matką Prokrastynacją na czele, czemu dowodzić miała nienaturalnie większa statystyka gwałtów i grabieży na całym Pollinie, odnotowywana właśnie tej posępnej nocy. Z Wieloksięgu wiemy jednak, że Jahwe zamierzał obrócić to święto popleczników Prokrastynacji na jej zgubę, co wypełniło się równo dwa lata temu, kiedy tej samej nocy oficjalnie założono Przenajświętszy Kościół Kiryjski, będący nowożytną odsłoną Jedynej Prawdziwej Wiary. Tego samego dnia dwa lata później oficjalnie uchwalono Konstytucję Monarchii, przypadkowo, jakby ktoś powiedział. Kiriowie wierzą jednak, że nie ma czegoś takiego jak przypadek. Z zamyślenia wyrwał Bolesława głos kierowcy, informującego, że są już na miejscu. Wysiadł ze swojego wozu, usilnie starając się nie zostać porwanym przez silny wiatr targający miastem. Wszedł do środka i skierował kroki w stronę znanego pomieszczenia, gdzie miał nadzieję zastać Patriarchę i Ojca Założyciela Pankiryzmu.

Po przeanalizowaniu, myślę że można to uznać jako autopoprawkę, tym samym zgadzam się.

A "dramat, tragedia, strata czasu"?

Ehmmm ehmmm... Coś pominąłem?