Aleksanark Romaanavkud – Nowe Serce Imperium Nandyjskiego!

[Peetri Romanaav 439]

Aleksanark Romaanavkud – Nowe Serce Imperium Nandyjskiego!

Obywatele! Nadszedł czas, by powstało miasto, które stanie się symbolem naszej epoki – Aleksanark Romaanavkud, nowa stolica Imperium Nandyjskiego, centrum Neoaleksandryjskiego ładu i bastion technokracji opartej na wierze w Tekno-Uska!

Budowa tej wielkiej metropolii to nie tylko projekt architektoniczny – to manifest naszej potęgi i determinacji. Aleksanark Romaanavkud wzniesie się jako miasto doskonałe, gdzie każdy budynek, każda arteria, każdy plac odzwierciedli harmonijną jedność władzy, technologii i duchowości.

Główne filary nowej stolicy:

Monumentalna architektura – wzniosłe pałace i administracyjne gmachy oddające hołd dynastii Romanowów oraz chwałę Neoaleksandryzmu. Nie będzie tu miejsca na przypadkowość – każde budowle będą zaplanowane z precyzją godną przyszłych pokoleń!

Centrum technokratycznego rozwoju – w sercu miasta powstanie Katedra Tekno-Uska, gdzie duchowość i technologia połączą się w jeden byt. To tutaj będą podejmowane kluczowe decyzje dotyczące przyszłości Imperium!

Sieć komunikacyjna nowej ery – Aleksanark Romaanavkud stanie się hubem transportowym i informacyjnym, połączonym z każdą prowincją Imperium Nandyjskiego błyskawicznymi drogami i zaawansowaną infrastrukturą cybernetyczną.

Bastion porządku i władzy – Nowa stolica będzie siedzibą najwyższych władz, a jej mury symbolizować będą niezłomność Neoaleksandryjskiego ładu. Każdy jej element – od murów po aleje – będzie przypominać o sile i niepodważalnym autorytecie Imperium!

Ku nowej erze!

Aleksanark Romaanavkud nie będzie tylko miastem – będzie żywym organizmem, sercem Imperium, ku któremu będą zwracać się oczy całej Nordaty. Jego fundamenty będą wykute w żelaznej dyscyplinie i nieprzemijającej chwale.

[Borys Zamycki 30]

W miejscu, w którym miała stanąć nowa stolica, pojawił się Borys Zamycki. Nie był sam - przyjechał z zespołem architektów, którzy mieli zacząć pracę nad wytyczaniem kształtu Aleksanark Romaanavkud.

Nowe miasto ma stanąć na zachodnim wybrzeżu Nan Di - dokładnie w miejscu, gdzie przebiega granica między macierzą Nan Di a Nową Ordą. Taka lokalizacja symbolizuje działanie ponad granicami i zjednoczenie narodów Nordaty w budowie neoaleksandryjskiego dzieła.

 

[link do mapy z lokalizacją nowego miasta - niestety z jakiegoś powodu nie da się wstawić grafiki bezpośrednio do odpowiedzi 😢]

 

Ziemie te są obecnie niezagospodarowane - znajduje się tu jedynie linia kolejowa, droga, nieczynne przejście graniczne i most nad rzeką, która rozgranicza Nan Di i Nową Ordę. Jednak dzięki determinacji naszej społeczności, już wkrótce stanie tu tętniąca życiem metropolia. Wykorzystamy cały logistyczny potencjał, który daje to miejsce - czyli bardzo dobre połączenie z miastami wybrzeża oraz bliskość Dehreiny, historycznej południowo-zachodniej Brodrii i Winkulii.

 

[tak wygląda nadmorski step, na którym już wkrótce powstanie wielki port]

 

W najbliższych dniach spodziewane jest przybycie na miejsce ekip budowlanych. W celu zapewnienia jak najszybszego postępu prac, Zamycki zaangażował robotników z Hipshangu oraz wykorzystał swoje kontakty na wschodnim wybrzeżu Nan Di.

[Markus Wettin 41]

Na nadmorskim stepie, gdzie wiatr niósł słony zapach morza, rozbrzmiewał rytmiczny huk młotów i warkot ciężkiego sprzętu. Dotąd dziewicza i pusta ziemia drżała pod naporem maszyn, które przygotowywały pierwsze fundamenty nowego serca Imperium Nandyjskiego – Aleksanark Romaanavkud.

Markus Wettin stał na niewielkim wzniesieniu, spoglądając na rozciągający się przed nim plac budowy. Jeszcze niedawno wiatr hulał tu po pustkowiu, a teraz setki robotników pracowały przy wznoszeniu nowego miasta. Dźwigi unosiły stalowe belki, buldożery wyrównywały teren, a inżynierowie z mapami i urządzeniami pomiarowymi krzątali się między wytyczonymi sektorami.

Pierwszym zadaniem było przygotowanie infrastruktury – postawienie baraków dla robotników, wytyczenie głównych arterii komunikacyjnych i wzmocnienie brzegów rzeki, nad którą miał powstać wielki most. Już teraz z całego Imperium napływały transporty cementu, piachu, szkła i stalowych prefabrykatów.

Wettin podszedł do grupy architektów, którzy przy przenośnym stole kreślili szkice przyszłego centrum administracyjnego miasta. Główne budynki, Pałac Władzy i Katedra Tekno-Uska, miały dominować nad krajobrazem, symbolizując nowy ład.

– Tempo jest dobre, ale musimy usprawnić infrastrukturę logistyczną – powiedział, przesuwając palcem po mapie. – Bez sprawnych połączeń dostawy mogą utknąć, a to opóźni całą budowę.

Inżynierowie pokiwali głowami i natychmiast przekazali polecenia nadzorcom. Tymczasem na drugim końcu placu budowy, pierwsze kontenery mieszkalne były już gotowe, a nad drogami unosił się kurz – ciężarówki z materiałami kursowały niemal bez przerwy.

Nad nowym miastem wznosiło się słońce, a morski wiatr rozwiewał flagi Imperium powiewające na prowizorycznych masztach. Aleksandria Romanowska zaczynała nabierać kształtu.

To był dopiero początek.

[Markus Wettin 41]

Afera na budowie: Zaginione tony kruszywa

Na początku wyglądało to jak zwykłe opóźnienie w dostawach. Markus Wettin, odpowiedzialny za koordynację logistyki, otrzymał kilka raportów o brakującym kruszywie drogowym. Z początku nie budziło to większych podejrzeń – na tak wielkiej budowie zawsze zdarzają się drobne nieścisłości. Jednak kiedy drogowcy zaczęli alarmować, że nie mają czym utwardzać głównych dróg, Wettin postanowił osobiście przyjrzeć się sprawie.

Zebrał dokumentację dostaw i ruszył na inspekcję magazynów. Już na pierwszy rzut oka coś się nie zgadzało – według papierów na plac budowy dotarło więcej materiału, niż rzeczywiście się na nim znajdowało. Zamiast setek ton kruszywa, na miejscu był zaledwie ułamek tej ilości.
– To niemożliwe – mruknął, chodząc po pustym placu.

Wettin nie był człowiekiem, który odpuszczał. Kazał przejrzeć dokumenty przewozowe i szybko odkrył, że część ciężarówek nigdy nie dotarła na budowę. Zamiast tego odbijały w stronę nieczynnego przejścia granicznego – i ślad po nich ginął.
– Mamy do czynienia z kradzieżą – powiedział do Borysa Zamyckiego, który towarzyszył mu na miejscu. – To nie jest przypadkowe.
Zamycki pokiwał głową. – Wygląda na coś większego. Jeśli ktoś kradnie w takich ilościach, to nie są zwykli złodzieje.

Wettin natychmiast zwołał naradę z kierownikami budowy. Jego instynkt mówił mu, że sprawa jest poważniejsza, niż się początkowo wydawało. Zadecydował o przeprowadzeniu audytu. Z dokumentów wynikało, że część dostaw pochodziła od firmy NanDiBud, która regularnie zaopatrywała plac budowy w materiały. Jednak po dokładniejszym przeanalizowaniu danych, zaczęły się pojawiać niepokojące odkrycia. Ceny za materiały były znacznie wyższe niż w innych firmach, a dostawy – jak się okazało – były częściowo fikcyjne.
– Coś tu nie gra – powiedział Wettin. – Znam tę firmę. Zajmują się transportem i dostawą materiałów kluczowych dla budowy miasta.

Im więcej informacji zbierał, tym bardziej utwierdzał się w przekonaniu, że to nie przypadek. Wszystko wskazywało na to, że NanDiBud mogła mieć powiązania z osobami na wysokich szczeblach administracji. Brakowało jednak jednoznacznych dowodów, które mogłyby bezsprzecznie połączyć firmę z nielegalnymi działaniami.

Wkrótce sprawa dotarła do najwyższych kręgów władzy. Kiedy Imperator dowiedział się o sprawie, wybuchł gniewem.
– Jak to możliwe, że ktoś śmie okradać budowę Aleksanark Romaanavkud?! – krzyczał wściekły podczas narady.  – Znaleźć tych, którzy się tego dopuścili! Natychmiast!

Markus Wettin wiedział, że teraz nie ma już miejsca na błędy. Musiał działać szybko, by zapobiec wybuchowi skandalu. Z pomocą Cesarskiej Służby Bezpieczeństwa i we współpracy z odpowiednimi organami ścigania, zebrano wystarczające dowody, które pozwoliły na ukierunkowanie śledztwa i doprowadzenie do zatrzymania sprawców.

Kiedy w końcu sprawcy zostali ujęci, ich tożsamość, choć była znana wewnętrznie, została zatuszowana. Władze postanowiły, by sprawa nie przedostała się do opinii publicznej. Imperator uznał, że sytuacja została opanowana, a winni zostali odpowiednio ukarani…

Prace na budowie Aleksanark Romaanavkud nabierały tempa, a miasto rosło w oczach. Z każdym dniem stawało się coraz bardziej okazałe, a pytanie brzmiało, jakie jeszcze przeszkody mogą stanąć na drodze jego dalszej budowy.

[Peetri Romanaav 439]

Po ujęciu sprawców i ukryciu afery przed opinią publiczną budowa Aleksanark Romaanavkud weszła w nową fazę – teraz priorytetem było nie tylko nadrobienie strat, ale także przywrócenie pełnej kontroli nad projektem. Imperator osobiście nakazał przeprowadzenie gruntownej reorganizacji w administracji budowlanej. Markus Wettin został mianowany specjalnym nadzorcą ds. logistyki, otrzymując niemal nieograniczone uprawnienia do kontrolowania dostaw i wydatków.

Przyspieszenie budowy i nowa kontrola

Zaraz po wykryciu afery podjęto kroki, by zabezpieczyć dalsze dostawy materiałów. Wojsko i Cesarska Służba Bezpieczeństwa przejęły kontrolę nad kluczowymi trasami transportowymi, eliminując możliwość dalszych nadużyć. Wprowadzono surowsze zasady kontraktowe – teraz każda firma współpracująca przy budowie musiała poddać się szczegółowym audytom.

W obliczu presji czasowej rząd nakazał sprowadzenie dodatkowych ekip budowlanych z całego Imperium. Przybyły tysiące inżynierów, architektów i robotników, którzy dzień i noc pracowali nad tym, by miasto mogło stanąć na nogi w wyznaczonym terminie.

Technokratyczna wizja przyszłości

Po kryzysie związanym z defraudacją kruszywa Imperator wydał rozporządzenie o rozbudowie sektora technologicznego w nowej stolicy. Aleksanark Romaanavkud miało nie tylko być centrum administracyjnym, ale także bastionem technokracji opartej na religii Tekno-Uska. W związku z tym w sercu miasta zaczęto budowę Głównego Ośrodka Technokratycznego (Katedre), gdzie kapłani Tekno-Uska i naukowcy mieli współpracować nad rozwojem nowoczesnych technologii dla Imperium.

Miasto zyskało także nowoczesną infrastrukturę transportową – ultranowoczesne metro, automatyczne systemy zarządzania ruchem i pierwsze w Imperium cybernetyczne dzielnice, w których mieszkańcy korzystali z zaawansowanych systemów inteligentnego zarządzania energią i zasobami.

Nowe zagrożenia i polityczne intrygi

Choć budowa przyspieszyła, na horyzoncie pojawiły się kolejne wyzwania. Nieznane frakcje polityczne i niezadowoleni oligarchowie, których interesy zostały naruszone przez cesarskie śledztwo, zaczęli potajemnie knuć przeciwko dalszej centralizacji władzy w nowej stolicy.

W tym samym czasie wywiad Imperium odkrył dziwne anomalie w systemach informatycznych miasta, sugerujące możliwość sabotażu cybernetycznego. Nie było jeszcze jasne, czy był to efekt działań wewnętrznej opozycji, czy może sił zewnętrznych niechętnych rosnącej potędze Imperium.

[Borys Zamycki 30]

Awaria systemu informatycznego

Budowa nowego miasta wymagała zaangażowania ogromnych zasobów i uruchomienia całych łańcuchów logistycznych oraz sprawnej współpracy różnych firm i dziedzin. Całe przedsięwzięcie było jak wielka, imponująca maszyna z licznymi podzespołami, z których każdy, mimo zachowania najściślejszych środków kontroli ryzyka, mógł potencjalnie ulec awarii i unieruchomić maszynę. Wiedzieli o tym przeciwnicy neoaleksandryjskiego dzieła, którzy szukali nowych sposobów, by rzucać piachem w tryby Aleksanark Romanaavkud.

Niestety dziś potwierdziły się obawy nandyjskich służb o możliwości sabotażu informatycznego.

Wszystko zaczęło się od pociągu wiozącego 900 ton stalowych prętów z fabryki w Sankt Michaiłowie na plac budowy Aleksanark Romanaavkud. Pociąg ten, po przejechaniu ZKRR i Nowej Ordy, przyjechał z samego rana do Aleksanark w celu zamknięcia tranzytu i rozładunku. Procedura, która normalnie zajmuje nie więcej niż 60-90 minut, wydłużyła się aż do 5 godzin z powodu nieoczekiwanej awarii nandyjskiego systemu celnego i konieczności wypełniania wszystkich dokumentów ręcznie. Co jednak jeszcze bardziej niepokojące, awaria systemu celnego objęła cały kraj, przez co opóźnione były prawie wszystkie dostawy, które miały nieszczęście być dzisiaj do południa odprawiane na terenie Nan Di.

Awaria trwała łącznie 7 godzin. Nikt na ten moment nie chce oficjalnie komentować tej sprawy. Jak jednak donoszą dziennikarze Stepowego Gońca, powołując się na 'anonimowego pracownika rządowego', informatycy przydzieleni do usunięcia awarii systemu skontaktowali się z nandyjską policją, ponieważ uznali, że przyczyną awarii był z całą pewnością sabotaż.

Nastroje na budowie

Nic jednak nie powstrzyma budowy nowego miasta. Robotnicy pracują na 3 zmiany, niezależnie od pory dnia i pogody, by jak najszybciej oddać do użytku miasto.

– Kluczem do sukcesu jest połączenie umiejętnego planowania z elastycznością i zdolnością do szybkiego weryfikowania pierwotnych założeń – powiedział w wywiadzie Paivel Epakivkud, kierownik w firmie transportowej NanGruz – przykładowo, dziś rano nie mogliśmy przewieźć ze stacji na budowę stalowych prętów z powodu problemów z ich odprawą, więc aby nie marnować czasu, zostawiłem to zadanie kolejnej zmianie, a sam szybko skierowałem flotę do przetransportowania innego, nieco mniej pilnego ładunku - cegieł.

– Jest ciężko, ale dajemy radę – przyznał w rozmowie z dziennikarzem Yichen Degzar, jeden z budowlańców – Dzięki tej budowie, mam pracę, godziwe pieniądze i zdobywam w budowlance doświadczenie. Jak już powstanie Aleksanark Romanaavkud, będę chciał się tu osiedlić