Operacja "Hohbojar"

[Peetri Romanaav 559]

Blokada Zatoki Aleksandryjskiej

Noc nad Zatoką Aleksandryjską była spokojna, lecz załogi okrętów blokadowych czuwały w pełnej gotowości. OCND „Piotr Romanow”, potężny lotniskowiec, stanowił serce operacji, otoczony przez niszczyciele i fregaty patrolujące wyznaczoną strefę.

Na mostku Komonder Ulfran noin Vitteuri (Wolfram von Witteur) stał nieruchomo, wpatrując się w cyfrową mapę wyświetlającą pozycje jednostek. Każdy ruch, każda niewielka zmiana w schemacie żeglugi była natychmiast rejestrowana i analizowana przez jego oficerów.

— Raport z patroli? – zapytał spokojnym, głębokim głosem.

— Brak kontaktów z większymi jednostkami, ale wykryliśmy niewielkie łodzie zbliżające się od południa. Nie odpowiadają na wezwania radiowe.

Komonder skinął głową. To mogła być zwykła aktywność cywilna – albo próba rozpoznania słabych punktów blokady.

— Przekazać niszczycielowi „Nonsong” – przechwycić i przeprowadzić inspekcję. Lotnictwo gotowe do startu w razie konieczności.

Okręt przechwytujący zmienił kurs, powoli kierując się ku wykrytym jednostkom. Reszta floty kontynuowała blokadę – zatoka pozostawała szczelnie zamknięta.

Na ekranach radarów pulsowały znaczniki patrolujących maszyn. Myśliwce J-50C wykonywały szerokie kręgi nad akwenem, gotowe do interwencji. Zespół rozpoznania elektronicznego monitorował sygnały radiowe, wychwytując każdą podejrzaną transmisję.

Czas mijał, a blokada trwała. Nic nie umknęło czujnym obserwatorom – każdy statek, każdy ruch na wodach zatoki był pod ścisłą kontrolą. Zatoka Aleksandryjska była zamknięta. I pozostanie zamknięta, dopóki trwa rozkaz.

[Peetri Romanaav 559]

Realizacja operacji „Hohbojar”

Zmierzch spowił krajobraz, gdy 3. Korpus Pancerny z III Okręgu Wojskowego „Zachodni” oraz Brygada Dehreińska rozpoczęły natarcie. O godzinie 19:00, zgodnie z rozkazem, kolumny wojskowe ruszyły – czołgi i transportery zmierzały ku dawnemu Iżewskowi, podczas gdy oddziały Brygady Dehreińskiej posuwały się w stronę granic Związku Winkulijskiego.

1. Atak 3. Korpusu Pancernego na Iżewsk

Pod osłoną nocy potężne formacje pancerne posuwały się drogami prowadzącymi do miasta. Czołgi ZZT-70, wspierane przez jednostki artyleryjskie i rozpoznawcze, sunęły bezszelestnie, osłaniane przez drony zwiadowcze.

O 20:00 pierwsze oddziały dotarły do przedmieść Iżewska. Opór był minimalny – nieliczne punkty oporu wroga zostały zlikwidowane przy pomocy ostrzału artyleryjskiego i precyzyjnych działań piechoty zmechanizowanej.

O 20:20 czołgi wdarły się do miasta, blokując główne arterie komunikacyjne, a jednostki piechoty zaczęły zajmować kluczowe budynki.  Miasto znalazło się pod pełną kontrolą wojsk, a saperzy rozpoczęli budowę umocnień oraz zabezpieczanie mostów i węzłów kolejowych.

2. Przemarsz Brygady Dehreińskiej na granice Związku Winkulijskiego

Podczas gdy 3. Korpus prowadził natarcie na Iżewsk, Brygada Dehreińska maszerowała w stronę granic Związku Winkulijskiego. Lekko uzbrojone, ale niezwykle mobilne oddziały przemieszczały się bocznymi trasami, unikając większych skupisk cywilnych i stale monitorując sytuację.

O 20:15 pierwsze jednostki dotarły do wyznaczonych pozycji przygranicznych. Natychmiast rozpoczęto budowę fortyfikacji, rozmieszczono artylerię dalekiego zasięgu oraz zainstalowano systemy obrony przeciwlotniczej.

Drony zwiadowcze wykryły ruchy wojsk po drugiej stronie granicy, jednak nie odnotowano prób jej przekroczenia.

3. Stabilizacja pozycji i gotowość do dalszych działań

Przy pierwszych promieniach słońca Iżewsk oraz granica były w pełni zabezpieczone. Brygada Dehreińska rozlokowała wysunięte posterunki i jednostki zwiadowcze, podczas gdy czołgi 3. Korpusu zajęły pozycje osłonowe.

Na granicy panowała napięta cisza – wróg pozostawał bierny, lecz dowództwo zdawało sobie sprawę, że to tylko cisza przed burzą.

[Peetri Romanaav 559]

Operacja „Hohbojar” – Faza II: Konsolidacja i wprowadzenie administracji nandyjskiej

Zajęcie Iżewska i zabezpieczenie granic Związku Winkulijskiego zakończyły się sukcesem. Wczesnym rankiem, gdy opadła mgła i zaczęło się wyłaniać słońce, rozpoczęła się nowa faza operacji „Hohbojar” – umacnianie pozycji i organizacja struktur administracyjnych pod zwierzchnictwem Nandyjskim.

---

1. Strefy bezpieczeństwa i kontrola terytorium

3. Korpus Pancerny pozostał w rejonie Iżewska jako główna siła stabilizacyjna. Miasto podzielono na sektory operacyjne, każdy przypisany jednej brygadzie z zadaniem:

• oczyszczenia terenu z pozostających ognisk oporu,

• zabezpieczenia kluczowych instalacji: elektrowni, wodociągów, magazynów,

• identyfikacji i neutralizacji lokalnych siatek wywiadowczych.

Brygada Dehreińska, posiadająca doświadczenie w działaniach asymetrycznych, rozpoczęła patrole w regionach wiejskich i pograniczu, zabezpieczając szlaki komunikacyjne i przygotowując tereny pod rozwinięcie siatki administracyjnej.

---

2. Utworzenie administracji cywilno-wojskowej

Na mocy dekretu operacyjnego dowództwa, ustanowiono Tymczasowy Zarząd Nandyjski dla Regionu Iżewskiego (TZNI), składający się z:

• komisarza wojskowego – gen. Asfar Harvkud, odpowiedzialnego za bezpieczeństwo i nadzór nad strukturami porządkowymi;

• delegata cywilnego – Leora Mihmer, mianowanego pełnomocnika do spraw odbudowy infrastruktury i organizacji lokalnej administracji;

• przedstawicieli sił porządkowych i służb logistycznych.

W pierwszej kolejności powołano Rady Lokalnej Stabilizacji, złożone z wyselekcjonowanych przedstawicieli społeczności lokalnych i doradców nandyjskich.

Rozpoczęto:

• rejestrację ludności,

• przywracanie podstawowych usług komunalnych (prąd, woda, komunikacja),

• rekonfigurację systemu edukacji i mediów lokalnych, zgodnie z założeniami nandyjskiej polityki informacyjnej.

---

3. Utrwalenie wpływów i integracja polityczna

Brygada Dehreińska, współdziałając z nowo powołanymi Radami Lokalnymi, rozpoczęła program „Nowa Umowa dla Wschodu”, obejmujący:

• programy pomocy żywnościowej i medycznej,

• przyspieszoną odbudowę szkół i urzędów,

• propagandę stabilizacyjną promującą współpracę z władzami nandyjskimi.

Jednocześnie w terenie pojawiły się mobilne punkty informacyjne i rekrutacyjne, zachęcające lokalną ludność do wstępowania w szeregi Gwardii Regionalnej, tworzonej z myślą o długofalowej obecności i integracji regionu.

---

4. Granica – mur ciszy i siły gotowe

Na granicy Związku Winkulijskiego Brygada Dehreińska utworzyła stałą linię kontrolną, złożoną z:

• fortyfikacji ziemnych,

• punktów obserwacyjnych z bezzałogowcami,

• stref zakazu cywilnego ruchu.

Za linią frontu trwały stałe ćwiczenia i rotacja sił, mające podkreślić gotowość bojową i odstraszyć ewentualne działania odwetowe Winkulii.

---

Status operacji

Operacja „Hohbojar” przeszła w fazę trwałej obecności. Region dawnego Iżewska znajduje się pod pełnym nadzorem Nandyjskim, a struktury zarządcze są sukcesywnie rozbudowywane.

Następnym krokiem – decyzja polityczna: czy region ma zostać zintegrowany w pełni jako strefa autonomiczna, czy przekształcony w nowy obszar protektoratu nandyjskiego.

---

Raport końcowy: Dzień +2 od rozpoczęcia operacji – stabilność wysoka, opór niski, morale sił nandyjskich: podwyższone.

[Peetri Romanaav 559]

 

Cisza na wschodzie – ruchy wojsk w rejonie granicznym

Po zabezpieczeniu terytoriów zajętych w ramach operacji „Hohbojar” i pełnym wdrożeniu administracji nandyjskiej na obszarach dawnego Iżewska, rozpoczął się kolejny etap przegrupowania sił wschodniego zgrupowania operacyjnego.

Zgodnie z decyzją sztabu III Okręgu Wojskowego (Zachodniego), 3. Korpus Pancerny został skierowany w rejon północno-wschodni, zbliżając się do linii granicznej z Brodryjską Kolektywistyczną Republiką Rad (BKRR). Ruch ten określono jako „działanie stabilizacyjne w ramach uzupełnienia frontowego rozmieszczenia wojsk”.

W ślad za nim, w rejonie koncentracji pojawiły się również:

• 2. Korpus Zmechanizowany — odpowiedzialny za rotacyjne zabezpieczenie szlaków komunikacyjnych w strefie przygranicznej,

• 5. Korpus Inżynieryjno-Logistyczny — którego zadania obejmują rozbudowę infrastruktury drogowej i budowę tymczasowych przepraw rzecznych oraz zaplecza technicznego.

---

Równoległa aktywizacja sił lotniczych

W celu zapewnienia stałego wsparcia operacyjnego i koordynacji zwiadu powietrznego, do regionu przesunięto również komponenty 1., 2. i 3. Skrzydła Lotnictwa Taktycznego, rozlokowane odpowiednio:

• na północnych polowych lądowiskach taktycznych,

• w sektorze południowym, w rejonie operacyjnym Nowa Orda,

• oraz w głębi linii odwodowej, z zadaniem rotacyjnego wsparcia rozpoznania i obserwacji powietrznej.

Lotnictwo prowadzi regularne ćwiczenia manewrowe i symulowane operacje łączone z jednostkami pancernymi i zmechanizowanymi, zachowując pełną zgodność z normami obowiązującymi w strefie buforowej.

---

Utrzymanie gotowości – ruch, nie reakcja

Podkreśla się, że wszystkie wymienione działania mają charakter prewencyjny i porządkowy, wynikający z rotacyjnych zadań przypisanych jednostkom po zakończeniu operacji „Hohbojar”.
Nie stwierdzono naruszeń granicy ani eskalacji ze strony BKRR. Dowództwo III Okręgu określiło sytuację jako „stabilną, ale wymagającą czujności i elastyczności taktycznej”.

---

Cisza. Obserwacja. Gotowość.

Na mapach sztabowych nie pojawiły się żadne nowe wyznaczniki kierunków.
Wojska stoją. Silniki uśpione. Kanały łączności – aktywne.
Wszystko zgodnie z planem „obecności dynamicznej”.

Bo w tej części świata – czasem sama obecność mówi więcej niż tysiąc rozkazów.