Krótka notatka o Winkulijczykach w Taskasie

[Burek 200]

Geneza istniejącej w Taskasie grupy, dziś określanej Winkulijczykami, jest niejednorodna. Pierwszym jej składnikiem byli Rohanici, o zasadniczo koczowniczym trybie życia - ich głównym zajęciem (jak również ich potomków do czasów współczesnych) była hodowla bydła, koni. Obecni na tej Ziemi jeszcze przed podbojem holmendowskim - a po nim włączeni w skład rodzącego się organizmu Winkulii po zachodniej stronie Kahimakanów. Lud ten utrzymał etniczną odrębność swoich praw w zamian dając nowym władcom zwierzchnim swoją służbę wojskową. Ich pokrewieństwo z główną cześcią winkulijskiego etnosu i przydatność w obronie zachodnich kresów państwa, uczyniła z nich grupę uprzywilejowaną względem innych lokalnych ludów (np. słowiańskich jak Repujerzy, etc.)

W okresie rządów dynastii holmentydzkiej do tej grupy dołączyła inna - osadzana w celu wzmocnienia obrony i kontroli nad tą cześcią państwa (zarówno przecież graniczną i odizolowaną geograficznie od reszty) ludność pochodząca z etnicznego rdzenia władztwa winkulijskiego (przede wszystkim ziemie później określane jako Lehnsbergia). Podobnie byli oni obłożeni obowiązkami natury wojskowej. Związane to było też z budową grodów, z których najważniejszy - Górno, przerodził się w ośrodek proto-miejski i centrum administracyjne o znaczeniu ogólnokrajowym. To wiązało się dalej z napływem dalszej ludności - służących w administracji ludzi królewskich, czy rzemieśliników i duchownych.

Również po osłabnięciu (a potem całkowitym utraceniu) wpływów w regionie przez państwo winkulijskie - ludność rohańska i winkulijska utrzymała swoją odrębność. W opozycji do innych ludów regionu grupy te uległy wzajemnej asymilacji - z czasem rządząc się jednym prawem. W okresie rządów ordyjskich, a potem kugarskich winkulijczycy utrzymali swoją etnicznoprawną odrębność - służąc nowym władcom wojskowo, tak jak czynili to dla Holmentydów. Często dalej utrzymując uprzywilejowaną pozycję względem Słowian. Powinność służby wojskowej, której podlegała cała męska ludność utrwaliła również pogląd, że cała winkulijska ludność jest bellatores (stanem walczącym) - co wyrażało się w poczuciu arystokratycznej wyższości wobec innych ludów. Choć w toku wieków miał miejsce oczywiście pewien proces wzajemnego przenikania się z innymi grupami regionu - Kugarami, Repujerami, etc.

Od wieku XIX zaczęła pojawiać się nowa grupa Winkulijczyków ze wschodu - przybywających często zwabieni możliwością eksploatacji złóż metali szlachetnych, oraz połaciami dostepnej ziemi. Choć poczatkowo była ona traktowana jako obca - to z czasem również i tutaj doszło do wzajemnej asymilacji. Nowi Winkulijczycy dali w tej wymianie Starym nowoczesne metody hodowli, rolnictwa, eksploatacji zasobów oraz nowoczesną tożsamość narodową - w zamian przyjmując lokalne tradycje i tożsamość.