Uroczystości świąteczne i niedzielne

[Henryk Ziemiański de Harlin la Sparasan 348]

Dominica IX Post Pentecosten

 

Gdy na zegarach zbliżała się godzina  dziewiąta, w katedrze pw. Najświętszej Maryi Panny Matki Kościoła rozpoczęła się msza święta sprawowana przez arcybiskupa achkovskiego Henryka Ziemiańskiego de Harlin la Sparasana OSI. Świątynia była wypełniona po brzegi, a przy Ołtarzu służyło dużo ministrantów. 

 

 

 

 

 

 

 

Cytat

Orémus

Páteant aures misericórdiæ tuæ, Dómine, précibus supplicántium: et, ut peténtibus desideráta concédas; fac eos quæ tibi sunt plácita, postuláre.

Per Dominum nostrum Iesum Christum, Filium tuum: qui tecum vivit et regnat in unitate Spiritus Sancti Deus, per omnia saecula saeculorum. 

R. Amen

Po odśpiewaniu Ewangelii przez diakona arcybiskup wygłosił kazanie, którego wszyscy słuchali z uwagą. 

 

Cytat

Umiłowani w Chrystusie Panu Siostry i Bracia,

Wsłucham się w Jezusa, który kładzie mi na serce sprawę czuwania na Jego przyjście. Przyjdzie niespodziewanie. Czy myślę o tym? Czy jest mi bliska postawa czuwania?

 

Moje biodra mają być przepasane (w. 35). Chodzi o postawę gotowości i wolności od tego, co krępuje „ruchy ciała”. Co mogę powiedzieć o obecnym stanie mojego ducha: o wewnętrznej wolności i gotowości na spotkanie z Jezusem?

 

Moje życie ma być jak zapalona pochodnia (w. 35). Mam szukać światła, żyć jasno, przejrzyście, bez ukrywania czegokolwiek i bez dwuznaczności. Co mogę powiedzieć o jasności mojego życia? Czy jest coś, co ukrywam przed Bogiem, przed sobą, przed innymi?

 

Jezus przywołuje obraz ludzi szczęśliwych (ww. 37-38). Jakie jest moje obecne samopoczucie? Czy czuję się głęboko szczęśliwy? Co rodzi we mnie szczęście, a co je odbiera? Zwierzę się Jezusowi.

 

Czas należy do Boga, ale ja jestem odpowiedzialny za jego wykorzystanie (ww. 39-40). Co mogę powiedzieć o mojej czujności? Czy czas nie ucieka mi „jak złodziej”? Czy mam poczucie zmarnowanego czasu? Nie trzeba się domyślać godziny przyjścia Jezusa, ale być na nie gotowym. Będę prosił Jezusa: „Daj mi serce gotowe, wypełnione tęsknotą za Tobą!”.

Źródło

Następnie kontynuowano liturgię, a dym kadzidła roznosił się po murach świątyni. 

 

 

[Henryk Ziemiański de Harlin la Sparasan 348]

In Assumptione Beatæ Mariæ Virginis

Gdy zbliżała się godzina trzynasta, w katedrze pw. Najświętszej Maryi Panny Matki Kościoła w Achkovie rozpoczęła się msza święta, której pezewodniczył prymas II Federacji Nordackiej i arcybiskup achkovski Henryk Ziemiański de Harlin la Sparasan OSI. Sama katedra pękała w szwach.

 

 

 

 

 

 

Cytat

Oremus.

Omnípotens sempitérne Deus, qui Immaculátam Vírginem Maríam, Fílii tui Genitrícem, córpore et ánima ad cœléstem glóriam assumpsísti: concéde, quǽsumus; ut, ad superna semper inténti, ipsíus glóriæ mereámur esse consórtes.

Per eúndem Dóminum nostrum Jesum Christum Fílium tuum, qui tecum vivit et regnat in unitáte Spíritus Sancti, Deus, per ómnia sǽcula sæculórum.

R. Amen.

 

Po odśpiewaniu Ewangelii przez diakona arcybiskup zdjął manipularz i wygłosił kazanie, którego wszyscy słuchali z uwagą. 

 

Cytat

Umiłowani w Chrystusie Panu Siostry i Bracia,

Będę wpatrywał się w Maryję, która z pośpiechem udaje się w daleką i ciężką podróż, aby usłużyć Elżbiecie (w. 39). Poproszę Maryję, aby pozwoliła mi towarzyszyć Jej w drodze. Postaram się wczuć w Jej przeżycia.

 

Zobaczę radość na twarzy Elżbiety, która wita Maryję (w. 40-45). Dwie kobiety, które z pokorą wychodzą sobie na przeciw. Obejmują się z miłością i szacunkiem. Będę kontemplował ich spotkanie, gesty, rozmowy.

 

Jakie są moje relacje z bliskimi, w rodzinie i we wspólnocie? Czy potrafi ę wychodzić na przeciw wszystkim bez wyjątku? Czy są takie osoby, których unikam i z różnych powodów nie potrafi łbym im usłużyć. Kto to jest? W serdecznej modlitwie poproszę Maryję, aby pomogła mi zbliżyć się do nich.

 

Będę wpatrywał się w Maryję, która pełna wdzięczności wylewa przed Bogiem swoją radość. Wielbi Go za Jego dobroć i miłosierdzie. W Nim samym odkrywa swoją godność i wartość. Cieszy się swoim powołaniem. Modlitwa Maryi staje się zwierciadłem piękna jej duszy.

 

Z wnikliwą uwagą będę odkrywał w kolejnych wersetach Magnifi cat duchowe piękno Maryi (ww. 46-55). Jakie cechy Maryi szczególnie mnie poruszają? Będę wpatrywał się w Nią i nasycał własne serce pięknem Jej wnętrza.

 

Co mogę powiedzieć o mojej osobistej modlitwie? Jakość modlitwy jest odbiciem jakości mojego wnętrza. Które słowa z modlitwy Maryi potrafiłbym powtórzyć jako swoje, a które wydają mi się obce i odległe?

 

W serdecznej rozmowie z Maryją poproszę Ją, aby rozmiłowała mnie w pokornej służbie i głębokiej wewnętrznej modlitwie. O to samo pomodlę się dla moich bliskich. Zakończę modlitwą Magnificat.

Źródło

Następnie kontynuowano liturgię, a dym kadzidła roznosił się po murach świątyni. 

 

Edytowane 15 Sierpnia przez Henryk Ziemiański de Harlin la Sparasan

[Bolesław Kirianóo von Hohenburg 900]

59 minut temu, Henryk Ziemiański de Harlin la Sparasan napisał:

Czy są takie osoby, których unikam i z różnych powodów nie potrafi łbym im usłużyć. Kto to jest?

Waksman. Przebacz mi, Panie, bo nie wiem co czynię.

[Henryk Ziemiański de Harlin la Sparasan 348]

S. Joannæ Franciscæ Frémiot de Chantal Viduæ

Gdy na zegarach było już po godzinie trzynastej, w katedrze pw. Najświętszej Maryi Panny Matki Kościoła w Achkovie rozpoczęła się msza święta sprawowana przez arcybiskupa achkovskiego Henryka Ziemiańskiego. Mimo, że wciąż trwa okres wakacyjny, świątynia wypełniona była po brzegi.

 

 

 

 

Cytat

Orémus.

Omnípotens et miséricors Deus, qui beátam Joánnam Francíscam, tuo amóre succénsam, admirábili spíritus fortitúdine per omnes vitæ sémitas in via perfectiónis donásti, quique per illam illustráre Ecclésiam tuam nova prole voluísti: ejus méritis et précibus concéde; ut, qui infirmitátis nostræ cónscii de tua virtúte confídimus, cœléstis grátiæ auxílio cuncta nobis adversántia vincámus.

Per Dóminum nostrum Jesum Christum, Fílium tuum: qui tecum vivit et regnat in unitáte Spíritus Sancti Deus, per ómnia sǽcula sæculórum.

R. Amen.

Po odśpiewaniu Ewangelii przez diakona arcybiskup wygłosił kazanie, którego wszyscy słuchali z uwagą. 

Cytat

Umiłowani w Chrystusie Panu Siostry i Bracia,

Wszelkie koncepcje głoszące, że adresatem Bożego zbawienia jest jedna, wyselekcjonowana grupa ludzi – naród, wspólnota, osoby spełniające wyśrubowane kryteria moralne – wcześniej czy później upadały. Okazywało się, że także wśród tych „zaproszonych” wielu stawia swoją prywatną rolę czy kupiectwo ponad Boga, a są i tacy, którzy dopuszczają się wołających o pomstę do nieba niegodziwości. Jezus, dla którego nie ma lepszych i gorszych, mówi jasno, że Boże zaproszenie skierowane jest do każdego. Słudzy mają głosić je nie wybranym, ale na rozstajach dróg, gdzie mieszają się ze sobą przypadkowi ludzie, oraz przyprowadzać na ucztę „wszystkich… złych i dobrych”.

Nie wiemy, kim był człowiek bez stroju weselnego, który został wyrzucony w ciemności. Król nazywa go „przyjacielem”. W Ewangelii Mateusza podobnie zwraca się gospodarz z przypowieści o robotnikach w winnicy do prawiącego mu wyrzuty (Mt 20,13) i Jezus do Judasza w Ogrójcu (Mt 26,50). Nie jest to słowo odrzucenia, lecz miłosierdzia; słowo – być może ostatniej – szansy, zachęcające do dialogu, w którym wszystko może jeszcze zostać naprawione. Jednak człowiek ten milczy. Przekreśla go to samo, co pierwszych zaproszonych – ostateczna odmowa wejścia w relację z Tym, który zapraszając, walczy o nas do końca.

Źródło

Następnie kontynuowano liturgię, a dym kadzidła roznosił się po murach świątyni. 

[Henryk Ziemiański de Harlin la Sparasan 348]

Dominica XI Post Pentecosten 

Gdy na zegarach było już po godzinie dziesiątej, w katedrze pw. Najświętszej Maryi Panny Matki Kościoła rozpoczęła się msza święta sprawowana przez arcybiskupa Henryka Ziemiańskiego de Harlin la Sparasana. Świątynia, tak jak zawsze, wypełniona była po brzegi, a przy Ołtarzu służyło dużo ministrantów. 

 

 

 

 

Cytat

Oremus.

Orémus.

Omnípotens sempitérne Deus, qui hujus diei venerándam sanctámque lætítiam in beáti Apóstoli tui Bartholomǽi festivitáte tribuísti: da Ecclésiæ tuæ, quǽsumus; et amáre quod crédidit, et prædicáre quod dócuit.

Per Dóminum nostrum Jesum Christum, Fílium tuum: qui tecum vivit et regnat in unitáte Spíritus Sancti Deus, per ómnia sǽcula sæculórum.

R. Amen.

Po odśpiewaniu Ewangelii przez diakona arcybiskup wygłosił kazanie, którego wszyscy słuchali z uwagą. 

Cytat

Umiłowani w Chrystusie Panu Siostry i Bracia,

Będę patrzył na Jezusa, który przemierza miasta i wsie. Jest w drodze do Jerozolimy (w. 22). Świadomie i zdecydowanie zmierza w kierunku miejsca swej męki. Jest pewny swego powołania i konsekwentnie je wypełnia.

 

„Czy tylko nieliczni będą zbawieni?” (w. 23). Jak często zastanawiam się nad prawdami ostatecznymi: sądem ostatecznym, niebem i piekłem? Poproszę o łaskę głębokiego przeżycia tych prawd. Postaram się zatrzymać nad każdą z nich. Jakie uczucia budzą się we mnie, gdy je rozważam? Powiem o nich Jezusowi.

 

Jezus przypomina, że jeśli chcę kroczyć za Nim, muszę zdecydować się na wysiłek „wchodzenia przez ciasne drzwi” (w. 24). Co sprawia mi najwięcej trudności w kroczeniu za Jezusem? W czym jestem wymagający, a w czym ulegam przeciętności i oziębłości?

 

Jezus przestrzega mnie przed płytkim przeżywaniem mojej wiary i powołania. Zewnętrzne praktyki przebywania z Nim, nawet częste i piękne, nie wystarczą. Brzydzi się każdym, kto celebruje powołanie i wiarę, a jednocześnie dopuszcza się nieprawości (ww. 25-27).

 

Zwrócę uwagę, że Jezus podkreśla wartość „ostatnich”, „nieznanych”, „przychodzących z daleka” (w. 29). On zna każdego do głębi. Nie patrzy na to, co pozorne, nie zwraca uwagi na słowa i zewnętrzne postawy, ale na serce. Cichość i skromność są oznaką wielkości serca.

 

Co mogę powiedzieć o postawach cichości i skromności w moim życiu? Czy nadmiernie nie podkreślam znaczenia swojej osoby, czy nie walczę o „pierwsze miejsca”? Czy moje wyznania wiary, mówienie o Jezusie, przyznawanie się do Niego pokrywają się z życiem i stanem mojego serca?

Źródło

Następnie kontynuowano liturgię, a dym kadzidła roznosił się po murach świątyni. 

[Henryk Ziemiański de Harlin la Sparasan 348]

In Exaltatione Sanctæ Crucis

Gdy na zegarach było już po godzinie dwudziestej, w katedrze pw. Najświętszej Maryi Panny Matki Kościoła w Achkovie rozpoczęła się msza święta sprawowana przez arcybiskupa achkovskiego Henryka Ziemiańskiego de Harlin la Sparasana OSI.  W mszy świętej uczestniczyła bardzo liczna grupa wiernych, która modliła się o dobre owoce trwającego Soboru Rotryjskiego II.

 

 

Cytat

Orémus.

 

Deus, qui nos hodiérna die Exaltatiónis sanctæ Crucis ánnua sollemnitáte lætíficas: præsta, quǽsumus; ut, cujus mystérium in terra cognóvimus, ejus redemptiónis præmia in cœlo mereámur.

Per eúndem Dóminum nostrum Jesum Christum Fílium tuum, qui tecum vivit et regnat in unitáte Spíritus Sancti, Deus, per ómnia sǽcula sæculórum.

 

R. Amen.

Po odśpiewaniu Ewangelii przez diakona prymas wygłosił kazanie ,którego wszyscy słuchali z uwagą. 

Cytat

Umiłowani w Chrystusie Panu Siostry i Bracia,

Ewangelia święta podwyższenia Krzyża Świętego to fragment rozmowy, jaką prowadzi Pan Jezus z Nikodemem, jedną z najznamienitszych osób Jerozolimy, który przychodzi do Niego w nocy. Chociaż chodzi o „nauczyciela Izraela” (J 3, 10), Nikodem zbliża się z szacunkiem do Pana, przyciągnięty jego dostojną osobowością i nauczaniem, pełnym mocy i mądrości. Słowa Jezusa są głębokie i wymagają z naszej strony uważnej i pokornej postawy słuchania, takiej jak postawa Nikodema.

 

Fragment czyni wiele odniesień do wstępowania i zstępowania, związanych z głęboką treścią teologiczną. „To co w górze” to przestrzeń tego co boskie, nieba, gdzie znajduje się Ojciec, skąd przyszedł Syn, który zstępuje do świata, ograniczonej przestrzeni ludzi, aby być jednym z nas; i stąd, ze świata powraca w chwale, by być przy Ojcu, wraz z naszym chwalebnym i przyjętym człowieczeństwem, jak powie sam zmartwychwstały Jezus na końcu Ewangelii: „Wstępuję do Ojca mego i do Ojca waszego oraz do Boga mego i do Boga waszego” (J 20,17). Dzięki dziełu dokonanemu przez Jezusa ludzie będą mogli cieszyć się życiem wiecznym i zbawieniem.

 

Cała ta tajemnica jest możliwa, ponieważ Pan Jezus pozwolił, aby wyniesiono go na krzyż, aby paradoksalnie przekształcić w wywyższenie straszliwy i upokarzający gest wyniesienia ukrzyżowanych, aby cały lud mógł ich zobaczyć. Szczyt własnej porażki w oczach świata, staje się znakiem jego triumfu w oczach Ojca i dlatego w źródło zbawienia dla ludzi. Właśnie w tym widać jak Bóg umiłował świat (w. 16).

 

Aby to wytłumaczyć Nikodemowi w zwięzłych zdaniach, Pan Jezus odnosi się do słynnego fragmentu o miedzianym wężu, zawartym w księdze Liczb 21,8-9. W tym fragmencie, Bóg nakazuje Mojżeszowi odlać miedzianego węża i umieścić go na palu, aby lud na pustyni mógł na niego patrzeć. I tak samo jak izraelici ukąszeni przez węże paradoksalnie uzyskiwali zbawienie i uleczenie patrząc na wyniesionego węża, tak samo ludzie zanurzeni w grzechu mogą osiągnąć zbawienie patrząc na tego, który został wywyższony na krzyżu, jakby był potępiony i grzeszny.

 

Zastanawiając się nad świętem podwyższenia Krzyża, które dziś obchodzimy, Papież Franciszek tłumaczył w ten sposób fragment rozmowy Pana Jezusa z Nikodemem: „Ktoś, kto nie jest chrześcijaninem, mógłby zapytać: dlaczego «wywyższać» krzyż? Możemy odpowiedzieć, że nie wywyższamy jakiegoś krzyża czy wszystkich krzyży: wywyższamy krzyż Jezusa, ponieważ na nim najpełniej objawiła się miłość Boga wobec ludzkości. O tym właśnie przypomina nam Ewangelia św. Jana w dzisiejszej liturgii: «Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał» (3, 16). Ojciec «dał» Syna, aby nas zbawić, a to oznaczało śmierć Jezusa, śmierć na krzyżu”.

 

W tym momencie Papież Franciszek pytał się: „Dlaczego konieczny był krzyż?” i odpowiadał: „Ze względu na powagę zła, które trzymało nas w niewoli. Krzyż Jezusa wyraża obie te rzeczy: całą negatywną moc zła i całą łagodną wszechmoc Bożego miłosierdzia. Krzyż zdaje się potwierdzać klęskę Jezusa, ale w rzeczywistości oznacza Jego zwycięstwo. Na Kalwarii ci, którzy z Niego szydzili, mówili: «Jeśli jesteś Synem Bożym, zejdź z krzyża» (por. Mt 27, 40). Ale prawda była odwrotna: Jezus właśnie dlatego, że był Synem Bożym, był tam, na krzyżu, wierny aż do końca planowi miłości Ojca. I właśnie z tego powodu Bóg «wywyższył» Jezusa (Flp 2, 9), przyznając Mu królestwo powszechne”.

Źródło

Następnie kontynuowano liturgię, a dym kadzidła roznosił się po murach świątyni.