Dom Emigranta w Bin-Andrarsku

[Andrzej Ordyński 132]

Po upadku Republiki Bialeńskiej jesienią 2023 r. w Nowej Ordzie odnalazło swój drugi dom wielu Bialeńczyków: część imamów Zielonego Kościoła, pretorianie z Gwardii Venomanii (bialeńskiego lenna Andżej-chana) oraz najbliżsi współpracownicy wodza Ordy. Już wcześniej, od czasu przejęcia władzy w Brodrii przez komunistów, Orda stała się drugim, po Nan Di, najpopularniejszym kierunkiem migracji Brodryjczyków.

Dom Emigranta w Bin-Andrarsku jest centrum bialeńskich oraz brodryjskich emigrantów. Jego celem jest prowadzenie aktywności kulturalnej, organizowanie spotkań z imamami i popami, organizowanie obchodów świąt narodowych, a nawet wydawanie okolicznościowych broszur.

[Markus Wettin 41]

Choć Nowa Orda stała się drugim domem dla wielu Bialeńczyków po upadku Republiki Bialeńskiej, nie zapominajmy o tych, którzy osiedlili się w innych zakątkach Pollinu. Regularnie utrzymuję kontakt z bialeńską diasporą w stolicy Księstwa Sarmacji, Grodzisku.

W Grodzisku, wokół mojego klubu piłkarskiego SKS Zieloni Grodzisk, zgromadziła się wspólnota, która pielęgnuje pamięć o upadłej Republice i dba o zachowanie tradycji oraz tożsamości. Jako prezes klubu czuję się zobowiązany do organizowania spotkań, podczas których omawiamy nie tylko wydarzenia z przeszłości, ale również plany na przyszłość, by Bialeńczycy, mimo rozproszenia, czuli się częścią większej całości.

Wielu z naszych rodaków jest obecnie obywatelami innych państw, jednak więzi z macierzą pozostają silne. Początkowo, przyjeżdżając do Sarmacji, miałem wrażenie, że jesteśmy na obczyźnie, lecz z biegiem czasu stało się jasne, że również i tam, mimo mniejszej liczby, Bialeńczycy mogą budować swoje miejsce w mikroświecie.

Jako prezes Zielonych Grodzisk angażuję się w wspieranie naszych ludzi w dążeniu do zachowania tradycji, organizowania obchodów oraz promowania bialeńskiego dziedzictwa. To właśnie w Grodzisku spotkałem wielu nowych liderów, którzy po upadku Republiki podjęli się budowania nowej drogi dla naszej wspólnoty.

Liczę na szeroką współpracę z Domem Emigranta w Bin-Andrarsku, który stał się ważnym centrum życia bialeńskiego i brodryjskiego.

[Andrzej Ordyński 132]

Bardzo się cieszę, że w innych zakątkach mikroświata również kultywowane są bialeńskie tradycje i pamięć o naszej historii. Serdecznie zapraszam klub SKS Zieloni Grodzisk do wspólnych obchodów 13. rocznicy Powstania Marcowego 21 marca. To wspaniała okazja, by pokazać, że Bialeńczycy wciąż są jednością i żywą częścią mikroświata.

[Markus Wettin 41]

Wspólne obchody Powstania Marcowego to wspaniała inicjatywa. W najbliższym czasie do Domu Emigranta przybędzie oficjalna delegacja Zielonych w celu ustalenia szczegółów wydarzenia. Z tej okazji również marzy mi się zorganizowanie meczu towarzyskiego z reprezentacją Nowej Ordy. Niech będzie to piękny czas ku pokrzepieniu serc.

[Andrzej Ordyński 132]

Zaniedbałem ostatnio swoje drużyny piłkarskie (Nową Ordę i Adislal Bundżadar), więc pewnie dostanę łomot, ale czemu nie, liczy się udział. 😅

 

[Peetri Romanaav 439]

58 minut temu, Andrzej Ordyński napisał:

Zaniedbałem ostatnio swoje drużyny piłkarskie (Nową Ordę i Adislal Bundżadar), więc pewnie dostanę łomot, ale czemu nie, liczy się udział. 😅

 

Jako Minister II Federacji niedługo na wspólne forum przyciągnę lige, w której gra Ordyjski zespół, także jak będę prowadził tabele i opisywał ligę będę Was oznaczał, że warto by było ruszyć cztery litery i pilnować biznesu. 😉 

[Markus Wettin 41]

Przeddzień obchodów rocznicy Powstania Marcowego 

Wieczór nad Bin-Andrarskiem zapadał powoli, gdy w Domu Emigranta trwały ostatnie przygotowania do rocznicowych obchodów Powstania Marcowego. Miasto tętniło życiem, a jego puls przyspieszał w rytmie wspomnień i oczekiwań. Na ulicach coraz częściej rozbrzmiewały rozmowy w języku bialeńskim, a w wielu oknach zapłonęły świece – symbol pamięci o tych, którzy walczyli o niepodległość i wolność.  

W głównej sali Domu Emigranta panował gwar. Weterani, pamiętający tamte dni, szeptali między sobą, ściskając drewniane laski. Ich spojrzenia błądziły po ścianach ozdobionych archiwalnymi fotografiami. Młodzież pomagała zawieszać biało-czarno-zielone flagi i ustawiać krzesła na jutrzejszą uroczystość.  

W kącie sali, pod oknem, imam Abdul z Zielonego Kościoła rozmawiał cicho z popem Iwanem, duchownym Brodryjskiego Kościoła Prawosławnego. Choć różniło ich pochodzenie i wyznanie, tego wieczoru znów stanowili jedność – jak za najlepszych czasów Republiki Bialeńskiej. W pewnym momencie dołączył do nich starszy mężczyzna o siwych włosach i płaszczu, który nosił ślady minionych lat. Był jednym z dawnych pretorianów Gwardii Venomanii, a po latach tułaczki znalazł schronienie w Bin-Andrarsku.  

Wśród zgromadzonych znajdowała się także delegacja kibiców sarmackiego klubu SKS Zieloni Grodzisk – młodych Bialeńczyków, dla których Księstwo Sarmacji stało się nowym domem. Paradoks dziejów sprawił, że ziemia, przeciw której walczyli ich przodkowie, dziś stała się dla nich schronieniem i miejscem, gdzie mogą pielęgnować ducha Republiki. Jeden z nich, trzymając klubowy szalik, przemówił do zebranych:

— Nie jesteśmy tu tylko po to, by wspominać. Jesteśmy tu, by przypomnieć sobie, kim jesteśmy i kim zawsze będziemy. Nasza ojczyzna może nie istnieć na mapach, ale wciąż żyje w naszych sercach i czynach!  

Na twarzach zebranych widać było wzruszenie i dumę, a salę wypełniło poczucie jedności. Wszyscy wiedzieli, że jutrzejszy dzień będzie nie tylko chwilą refleksji nad przeszłością, ale także dowodem na to, że Bialeńczycy – niezależnie od tego, gdzie rzuci ich los – wciąż potrafią trzymać się razem.

Gdy ostatnie dekoracje zawisły na ścianach, a krzesła stanęły w równych rzędach, noc spowiła Bin-Andrarsk. W powietrzu unosił się zapach herbaty, którą starsi weterani pili na schodach Domu Emigranta, wpatrzeni w rozgwieżdżone niebo. W ich oczach tliła się nadzieja – ta sama, która zapłonęła wiele lat temu podczas Powstania Marcowego. 

[Andrzej Ordyński 132]

Dziwnie wspomina się Powstanie Marcowe, będące przedświtem Bialenii, gdy jesteśmy już po zmierzchu. Łatwo popaść w tani sentymentalizm, wtórne narzekanie na upływ czasu. Mikronacje to ze swej natury miraż, wirtualna rzeczywistość, a Bialenia w dodatku jest już tylko wspomnieniem. Ta tęsknota za mirażem z zewnątrz może wydawać się wręcz dziwna. A jednak żal, że te czasy już nie powrócą. Nie wróci stara Bialenia, nie wrócimy starzy my.

Pozostaje oddać głos Poecie...

Cytat

Jeszcze stać ich, by Historii się przypomnieć,
Skoczyć w siodło i wykrzesać iskry z ostrza,
Znów uwierzyć w zew – Muszkieterowie! Do mnie! –
Lecz Historia – czy się stanie przez to prostsza?

Psieje świat, czy może właśnie psieją oni,
Psiocząc na to, co ich dziełem w takim stopniu?
Z siebie samych szydzą, gdy im się przypomni
Jacy byli kiedyś – Pięknie Nieroztropni!

Własne wspomnienia – jak cudze losy,
Trzosy pełne, a serca – próżne;
Fałszu zeskrobać z prawdy – nie sposób
Zaledwie w trzynaście lat później…

 

[Markus Wettin 41]

Słońce wznosiło się nad Bin-Andrarskiem, rozpraszając chłód wiosennego poranka, gdy miasto budziło się do życia, a jego ulice zapełniały się ludźmi. Wiatr lekko łopotał bialeńskimi flagami, które powiewały na budynkach i latarniach, przypominając o nadchodzących obchodach.  

Dom Emigranta od samego rana tętnił życiem. Ludzie zbierali się na głównym placu przed budynkiem, gdzie ustawiono mównicę ozdobioną zielonymi wstęgami. Stare bialeńskie sztandary, starannie przechowywane przez emigrantów, rozwinięto z należnym szacunkiem.

Weterani zajęli miejsca w pierwszych rzędach. Ich twarze, naznaczone latami i doświadczeniem, skrywały mieszankę dumy i melancholii. W ich oczach odbijała się pamięć dawnych dni – bitew, poświęceń i towarzyszy, których już zabrakło.

[Markus Wettin 41]

Gdy zegary wybiły południe, rozpoczęła się oficjalna ceremonia. Po kolei przemawiali przedstawiciele bialeńskiej i brodryjskiej emigracji, duchowni oraz liderzy wspólnoty. Imam Abdul i pop Iwan wspólnie odmówili modlitwę, oddając hołd wszystkim, którzy w przeszłości walczyli o wolność i dobro kraju, a także tym, którzy padli ofiarą bezwzględnej realiozy. Ich głosy, pełne powagi i szacunku, niosły się echem wśród zgromadzonych, wypełniając przestrzeń refleksją i jednością.

Następnie na scenę wkroczyła delegacja, reprezentująca emigranckie kluby piłkarskie – Zielonych Grodzisk z Sarmacji oraz KS Zielone Wybrzeże z Leocji. Prezes obu klubów, z założonym zielonym szalikiem, stanął przed zgromadzonymi i przemówił:

— Dziś, w rocznicę Powstania Marcowego, stoimy tu nie tylko jako emigranci, ale jako Bialeńczycy, którzy w sercu noszą pamięć o swojej ojczyźnie. Choć nie mamy już własnego państwa, mamy siebie nawzajem, a to oznacza, że bialeński duch, niezależnie od przeciwności, zawsze będzie żywy!

Tłum odpowiedział gromkimi oklaskami, a kilku weteranów wstało, kładąc rękę na sercu.

[Markus Wettin 41]

Po oficjalnych uroczystościach ulicami Bin-Andrarska ruszył uroczysty pochód. Ludzie nieśli flagi, śpiewali dawne pieśni, a dzieci rozdawały okolicznościowe broszury przypominające historię Bialenii. Atmosfera była pełna wzruszenia i dumy, jakby na nowo budziła się pamięć o minionym kraju.

Zwieńczeniem dnia był towarzyski mecz na miejskim stadionie, w którym SKS Zieloni Grodzisk zmierzyli się z reprezentacją Nowej Ordy. Spotkanie nie było jedynie sportową rywalizacją, lecz symbolem jedności i ciągłości bialeńskiego dziedzictwa. Na trybunach zasiedli zarówno ci, którzy pamiętali dawną Republikę, jak i młodzież wychowana już na obczyźnie. Wspólnie kibicowali zawodnikom, ciesząc się chwilą i podtrzymując tradycję. Emocje sięgały zenitu – to wydarzenie było czymś więcej niż tylko meczem, stanowiło żywe świadectwo pamięci o przeszłości.

Gdy zapadła noc, a miasto powoli cichło, ludzie wracali do domów z poczuciem dumy. Bialenia mogła zniknąć z map, ale jej pamięć przetrwała – w sercach, tradycjach i kolejnych pokoleniach, które nie pozwolą jej odejść w zapomnienie.

[Peetri Romanaav 439]

Przemowa Imperatora Imperium Nandyjskiego z okazji rocznicy Powstania Marcowego

Dostojni Obywatele, Weterani, Przyjaciele,

Dziś stajemy w blasku pamięci o tych, którzy walczyli, marzyli i oddali życie za niepodległość i wolność. Powstanie Marcowe było iskrą, która rozpaliła płomień ducha Bialeńczyków – narodu, który choć nie zawsze widoczny na mapach, nigdy nie przestał istnieć w sercach swoich synów i córek. To dla nich zapalają się dziś świece w oknach Bin-Andrarska. To dla nich gromadzimy się tutaj, by przypomnieć sobie, że historia, którą nosimy, jest niezłomna.

Wielu z was, zgromadzonych w Domu Emigranta, nosi w sobie wspomnienia tamtych dni. Niektórzy byliście świadkami walk, inni dorastaliście w cieniu tamtych wydarzeń, słuchając opowieści o bohaterach i ofiarach. Każdy z was jest strażnikiem tej pamięci, a wasza obecność tutaj dowodzi, że wartości, o które walczono – wolność, godność, braterstwo – pozostają wieczne.

Wspominamy dziś przelaną krew, ale także jedność, która narodziła się w tamtych dniach. Dowodem na nią jest ten wieczór: oto imam Abdul z Zielonego Kościoła rozmawia z popem Iwanem, duchownym Brodryjskiego Kościoła Prawosławnego. Oto weterani Powstania Marcowego ściskają dłonie młodym, którzy poniosą w przyszłość pamięć o przeszłości. Oto potomkowie wygnańców, którzy znaleźli nowy dom, lecz nigdy nie zapomnieli o ojczyźnie.

Nie jesteśmy tu tylko po to, by wspominać. Jesteśmy tu, by dać świadectwo temu, kim jesteśmy. Niech każdy, kto spojrzy na biało-czarno-zieloną flagę, zrozumie, że Bialeńczycy nie uginają się przed burzami losu. Niech każdy, kto dziś zapali świecę, wie, że światło to nie zgaśnie – bo naród, który pamięta, nie może zginąć.

Dziękuję wam za to, że trwacie, że pielęgnujecie tradycję, że przekazujecie historię kolejnym pokoleniom. Niech ta noc będzie czasem refleksji, ale i nadziei. A jutro, gdy słońce wzejdzie nad Bin-Andrarskiem, niech każdy z nas poniesie w sercu dumę i wiarę w to, że choć historia bywa okrutna, to w naszej jedności tkwi siła, której nic nie złamie.

Niech żyje pamięć o Powstaniu Marcowym! Niech żyje Bialenia!

Jego Imperatorska Mość
Peetri Romanaav

[Henryk Ziemiański 226]

Niech żyje Bialenia!