[1] Spotkanie wyborcze w Achkovie

Bolesław Kirianóo von Hohenburg · 12 Sierpnia

Po godzinie 16:00 na obrzeżach Achkova zaczęli zbierać się wyborcy i sympatycy KK, a także trochę ciekawskich gapiów. W międzyczasie ekipa techniczna rozstawiała podwyższenie, nagłośnienie, a także trunki i słodkie napoje najróżniejszych maści. Na rogu była strefa dla palaczy konopi wenewskiej. O 16:30 wśród tłumu dało się zauważyć Bolesława Kirianóo von Hohenburga, który przeszedł między zgromadzonymi i zajął miejsce przed mównicą, przemawiając jako pierwszy. Został powitany burzą oklasków i buczeń.

- Witajcie Rodacy! Dziękuję, że zdecydowaliście się z nami spotkać, i to pomimo ukropu nawiedzającego teraz całą Uhrainę. Teraz, po południu, jest już nieco znośniej. Przejdźmy jednak do rzeczy. Nie mogliśmy zacząć naszej trasy wyborczej nigdzie indziej niż tu - w Achkovie, będącym nie tylko administracyjną stolicą Komarchii Nordackiej i całej II Federacji, ale również jej sercem, centrum pannordatyzmu. Jak wiecie, jestem jedynką na liście wyborczej Koalicji Konserwatywnej. Jestem pewien, że z chęcią wysłuchacie naszych poglądów i postulatów, ale bez pośpiechu - mamy czas. Nie aż tak daleko stąd, bo w Wielogrodzie, ponad dwa lata temu zebrali się przedstawiciele państw założycielskich: Kirianii, Muratyki i Klindonii (*). Pamiętam ekscytację, gdy razem z Espadą i ś.p. Leonidem Repulijskim podpisywaliśmy traktat powołujący do życia II Federację Nordacką. Chociaż był to oficjalny początek nordackiej państwowości, z pewnością nie był to ani początek kolejnej fazy pannordatyzmu (co najwyżej jej szczytowy przejaw), ani koniec naszej drogi, jeśli chodzi o budowanie II Federacji. Patrząc teraz z perspektywy czasu, nie było to pewnie nawet najważniejsze wydarzenie procesu jednoczenia Nordaty, a raczej najbardziej symboliczne. Jako przyczyny powstania II FN wymieniłbym dwie rzeczy: wspomnianą już falę entuzjastycznego sentymentu do idei pannordatyzmu, a także koniec Brodryjskiej Wojny Domowej.

Wyobraźmy to sobie: mamy początek lata 2023, końcówka rozegranej w latach 2022-2023 Brodryjskiej Wojny Domowej, w której udział brało wielu współcześnie działających u nas Nordatczyków. Zamysł był prosty: Brodryjski carat walczyć miał z powstającymi w całym kraju powstaniami, czasami natury politycznej (jak bunt komunistów Drenina, lub Aquelia Espady), ale najczęściej jednak narodowościowej: Nan Di, Nowa Orda, Orda Wewnętrzna, Eesti, Garmania, Noklezja, Uhraina, Klindia - to wszystko były narody wykorzystujące nadarzającą się okazję, żeby wyzwolić swoich ludzi spod brodryjskiego jarzma. Kiedy stało się jasne, że Car zaginął, a "białych" panował zbyt duży chaos decyzyjny, aby odbić utracone ziemie, rozpoczął się wyścig w odkrajaniu własnego kawałka z tego upadłego tortu. Dowodzeni m.in. przeze mnie Eestińczycy byli bardzo blisko zajęcia Broskwy, brodryjskiej stolicy, uprzedzili nas jednak prowadzący ekspansję w zastraszającym tempie komuniści, którzy już wkrótce dzierżyli większość ziem dotkniętych Wojną Domową. Po pokonaniu rosnącej w siłę Garmanii przez Koalicję Antygarmańską skupiającą większość walczących ugrupowań, stało się jasne, że konflikt zakończony - pozostaliśmy z paroma państwami powstałymi w wyniku wojny, z których większość była jednoosobowa. Pojawił się więc problem, gdzie je wszystkie pomieścić? Czy wszystkie mają mieć osobne fora? Absurd. Tak narodził się pomysł wspólnego forum post-brodryjskiego, który po uniwersalizacji pod mottem przyjmowania małych państw bez forów został nazwany Bastionem Pollin, istniejącym zresztą do dziś forum określanym przez jego założycieli jako "apolityczne". W międzyczasie, głównie wśród ekipy grającej pierwsze skrzypce w obaleniu Garmanii zaczęły powstawać pomysły głębszej integracji, które w połączeniu z faktem niewydolności istniejącej dotychczas Unii Nordackiej i nawoływaniu części jej członków do głębszego związania jej państw ze sobą doprowadziła do pomysłu Drugiej Federacji Nordackiej, czerpiącej kulturowo z, istniejącej w latach 2018-2020 Federacji Pierwszej.

Pomysł był obiecujący - Nordatczyków zawsze ciągnęło do integracji, pomimo różnych wzlotów i upadków w tej kwestii, a dopiero co rozegrana Wojna Domowa pozwoliła zbliżyć się do siebie wielu z nim i odkryć, iż Kontynent Północny potrzebuje teraz ośrodka, swoistego centrum wokół którego się zjednoczy. Przystąpiono więc do rozmów w której udział brały państwa takie jak Muratyka, Kiriania, Hawiland, Insulia, Winkulia czy Czesnorad (ZKRR). Pomimo początkowej niechęci części reprezentantów rozmowy szybko zaczęły być odbierane jako bardzo obiecujące. Dotychczas sceptyczni wobec idei kolejnego państwa ogólnonordackiego Winkulijczycy zaangażowali się w dyskusje nad ustrojem hipotetycznego państwa. Emocje sięgały zenitu. Uczestników było tak wiele, i byli tak pozytywnie nastawieni, że rozważano koncept, w którym II Federacja składać się będzie z trzech ogromnych bloków, swoistych super-prowincji: komunistycznej, demokratycznej i monarchistycznej. Tylu obywateli, tyle idei, a wszytko dopełnione unikatowym na skalę Mikroświata forum i systemami informatycznymi. Miało być tak dobrze... aż za dobrze. Niestety, w pewnym momencie podniecenie zaczęło przygasać, a kolejne państwa wycofywały deklarację dołączenia. W jednej chwili wszystko zdawało obracać się w popiół, pomimo całej ciężkiej pracy, jaką wykonało międzynarodowe stronnictwo pannordackie.

Pomimo utraty nadziei, zdecydowaliśmy, że ten projekt nie może przepaść. Nie teraz, kiedy jesteśmy tak blisko. A więc zebraliśmy, kogo mieliśmy - a mieliśmy niewielu - i 1 sierpnia 2023 i tak powołaliśmy II Federację Nordacką, składającą się z zaledwie Kirianii, Muratyki i Klindonii. Nasze pannordackie marzenie został okrojone do trzech prowincji nie graniczących nawet ze sobą. Nasze własne dawne wielkie idee zdawały się z nas szydzić. A jednak nie poddaliśmy się - wybraliśmy Prezydenta (o tym więcej w jutrzejszym przemówieniu!), wybraliśmy Kongres, wybraliśmy rząd, i zaczęliśmy pracę organiczną, budując kolejne fundamenty naszego wspólnego państwa. Wieszczono nam rychły upadek, jednak my wciąż parliśmy na przód, nie zawracając sobie głowy krytyką. Przekonaliśmy do przystąpienia Westland, a jakiś czas temu również Nan Di jako państwo stowarzyszone. Zamieniliśmy wielu wrogów w przyjaciół, podpisaliśmy umowy międzynarodowe z wieloma mikronacjami, włącznie z Księstwem Sarmacji. A przede wszystkim: nie upadliśmy. Wielokrotnie mieliśmy odmienne zdania, często skrajnie odmienne, co prowadziło do zażartych sporów i kłótni. Łączyliśmy w naszej małej społeczności ludzi o naprawdę biegunowych charakterach i przekonaniach, połączeni jedynie wątłym wtedy poczuciem nordackiej tożsamości.

Dziś to poczucie jest silne i pewne, obecne w całej II Federacji, ale najbardziej tutaj, w Achkov. Wybraliśmy jako KK to miejsce na stolicę całej Nordaty, bo tu od wieków łączyły się różne kultury, wyznania i zwyczaje, budując atmosferę różnorodności i tolerancji. Bo takie jest zarówno Achkov, jak i całe II FN: różnorodne i tolerancyjne. Nie jesteśmy państwem narodowym i nie powinniśmy dążyć do budowy jakiegoś mitycznego narodu nordackiego. Jesteśmy Federacją Tysiąca Kultur, Nordatą Zwycięską. Kiedy na całym świecie dominują twory autorytarne, zależne od swoich liderów, gdy ludzie zamykają się w swoich bańkach, cieplarniach i kółkach wzajemnej adoracji, my pozostajemy ostoją wolności i odmienności, państwem zbudowanym na wolności słowa i kulturze dyskusji. II Federacja łączy wszystkie cechy nordackie, takie jak chaotyczność, impulsywność, dynamiczność, do pewnego stopnia również indywidualizm w v-życiu z stałością, stabilizacją, powagą państwa której dotychczas brakowało wszystkim nordackim projektom integracyjnym. Lubię myśleć o Efenie jako o państwu post-rewolucyjnym, gdzie owa rewolucja jest rzecz jasna metaforyczna. Bojownicy zostali politykami, sztandary bojówek - symbolami państwowymi, zaś pamięć o trudach założenia i pierwszych miesięcy - opowieścią wyniesioną na poziom federalny, opowiadaną również i dziś, aby podnieść ducha w najtrudniejszych chwilach. Nie zawsze jest u nas miło, pluszowo i przyjemnie, czasem potrafi porządnie obsmarować cały świat i siebie nawzajem, gubiąc się po drodze w poziomach ironii i starając się pogodzić skłócone tożsamości trolla i działacza. Ale gdy jest potrzeba, gdy II Federacja nas potrzebuje, stajemy razem i wykazujemy solidarność, jaką mogę porównać z niewieloma innymi państwami wirtualnymi. Nie ma już wtedy znaczenia podział na prowincję, partię czy spojrzenie na świat i przyszłość, bo wszyscy jesteśmy Nordatczykami, w pocie czoła budującymi swój własny dobrobyt i swoje własne miejsce w Mikroświecie. I w tym właśnie upatruję przyczyny niezwykłej żywotności Drugiej Federacji - w zbudowaniu szorstkiej, ale lojalnej wspólnoty, gdzie wiele różnych etnosów może działać wspólnie, pod jednym symbolem i jedną Flagą Federalną. Nie jesteśmy bezpłciowym, przezroczystym ideowo Bastionem, nie jesteśmy pierwszym lepszym państwem narodowym opartym na uprzejmej narracji, nie, jesteśmy Nordatą - czasem śmieszną, czasem wręcz obleśną i przerażającą, czasem żenującą, ale zawsze naszą.

Tak było na początku, w 2023, tak było w najczarniejszych miesiącach, gdyśmy z całym światem wojowali, tak jest teraz, i tak będzie zawsze. Niech trwa Nordata Zwycięska! Niech żyje Nordata! Wiwat Federacja !!! - po tych słowach odsunął się nieco, unosząc pięści w górę i wiwatując wraz z tłumem, podczas gdy jego współpracownicy włączali hymn II FN. Gdy zaczął grać, wszyscy od razu spoważnieli i wyprostowali się do słów pieśni narodowej, "Pieśni ku chwale Federacji". Po jej odegraniu ogólna radość trwała nadal, kiedy wyborcy skandowali "Jedność wynagradza niesprawiedliwość" oraz "Czyńmy Nordatę Wielką Ponownie". Bolesław usiadł koło kolegów partyjnych, podczas gdy przemawiało jeszcze parę działaczy. Potem pożegnali się z zwolennikami i uroczyście zakończyli spotkanie.