Operacja "Hohbojar"

[Peetri Romanaav 439]

Blokada Zatoki Aleksandryjskiej

Noc nad Zatoką Aleksandryjską była spokojna, lecz załogi okrętów blokadowych czuwały w pełnej gotowości. OCND „Piotr Romanow”, potężny lotniskowiec, stanowił serce operacji, otoczony przez niszczyciele i fregaty patrolujące wyznaczoną strefę.

Na mostku Komonder Ulfran noin Vitteuri (Wolfram von Witteur) stał nieruchomo, wpatrując się w cyfrową mapę wyświetlającą pozycje jednostek. Każdy ruch, każda niewielka zmiana w schemacie żeglugi była natychmiast rejestrowana i analizowana przez jego oficerów.

— Raport z patroli? – zapytał spokojnym, głębokim głosem.

— Brak kontaktów z większymi jednostkami, ale wykryliśmy niewielkie łodzie zbliżające się od południa. Nie odpowiadają na wezwania radiowe.

Komonder skinął głową. To mogła być zwykła aktywność cywilna – albo próba rozpoznania słabych punktów blokady.

— Przekazać niszczycielowi „Nonsong” – przechwycić i przeprowadzić inspekcję. Lotnictwo gotowe do startu w razie konieczności.

Okręt przechwytujący zmienił kurs, powoli kierując się ku wykrytym jednostkom. Reszta floty kontynuowała blokadę – zatoka pozostawała szczelnie zamknięta.

Na ekranach radarów pulsowały znaczniki patrolujących maszyn. Myśliwce J-50C wykonywały szerokie kręgi nad akwenem, gotowe do interwencji. Zespół rozpoznania elektronicznego monitorował sygnały radiowe, wychwytując każdą podejrzaną transmisję.

Czas mijał, a blokada trwała. Nic nie umknęło czujnym obserwatorom – każdy statek, każdy ruch na wodach zatoki był pod ścisłą kontrolą. Zatoka Aleksandryjska była zamknięta. I pozostanie zamknięta, dopóki trwa rozkaz.

[Peetri Romanaav 439]

Realizacja operacji „Hohbojar”

Zmierzch spowił krajobraz, gdy 3. Korpus Pancerny z III Okręgu Wojskowego „Zachodni” oraz Brygada Dehreińska rozpoczęły natarcie. O godzinie 19:00, zgodnie z rozkazem, kolumny wojskowe ruszyły – czołgi i transportery zmierzały ku dawnemu Iżewskowi, podczas gdy oddziały Brygady Dehreińskiej posuwały się w stronę granic Związku Winkulijskiego.

1. Atak 3. Korpusu Pancernego na Iżewsk

Pod osłoną nocy potężne formacje pancerne posuwały się drogami prowadzącymi do miasta. Czołgi ZZT-70, wspierane przez jednostki artyleryjskie i rozpoznawcze, sunęły bezszelestnie, osłaniane przez drony zwiadowcze.

O 20:00 pierwsze oddziały dotarły do przedmieść Iżewska. Opór był minimalny – nieliczne punkty oporu wroga zostały zlikwidowane przy pomocy ostrzału artyleryjskiego i precyzyjnych działań piechoty zmechanizowanej.

O 20:20 czołgi wdarły się do miasta, blokując główne arterie komunikacyjne, a jednostki piechoty zaczęły zajmować kluczowe budynki.  Miasto znalazło się pod pełną kontrolą wojsk, a saperzy rozpoczęli budowę umocnień oraz zabezpieczanie mostów i węzłów kolejowych.

2. Przemarsz Brygady Dehreińskiej na granice Związku Winkulijskiego

Podczas gdy 3. Korpus prowadził natarcie na Iżewsk, Brygada Dehreińska maszerowała w stronę granic Związku Winkulijskiego. Lekko uzbrojone, ale niezwykle mobilne oddziały przemieszczały się bocznymi trasami, unikając większych skupisk cywilnych i stale monitorując sytuację.

O 20:15 pierwsze jednostki dotarły do wyznaczonych pozycji przygranicznych. Natychmiast rozpoczęto budowę fortyfikacji, rozmieszczono artylerię dalekiego zasięgu oraz zainstalowano systemy obrony przeciwlotniczej.

Drony zwiadowcze wykryły ruchy wojsk po drugiej stronie granicy, jednak nie odnotowano prób jej przekroczenia.

3. Stabilizacja pozycji i gotowość do dalszych działań

Przy pierwszych promieniach słońca Iżewsk oraz granica były w pełni zabezpieczone. Brygada Dehreińska rozlokowała wysunięte posterunki i jednostki zwiadowcze, podczas gdy czołgi 3. Korpusu zajęły pozycje osłonowe.

Na granicy panowała napięta cisza – wróg pozostawał bierny, lecz dowództwo zdawało sobie sprawę, że to tylko cisza przed burzą.