Wyspa św. Krzysztofa

[Bolesław Kirianóo von Hohenburg 529]

Wyspa św. Krzysztofa, wśród rdzennych mieszkańców okolicznych wysp nazywana Wyspą Shågenragg - jedna z trzech wysp Archipelagu Nikkołaja I, obok drugiej, tymczasowo nienazwanej wyspy oraz największej i najlepiej zbadanej z całej trójki Wyspy Fałszywej Nadziei. Wyspa św. Krzysztofa jest obecnie niezamieszkana, pozostały jednak ślady szczątkowego osadnictwa na wybrzeżu.

Historia wyspy jest nierozerwalne złączona z resztą wysp Archipelagu Nikkołaja, gdyż przez większość historii te trzy wyspy razem były przejmowane przez różne państwa. Pierwsi ludzie przybyli na nią prawdopodobnie ok. VI wieku n.e. i byli to przodkowie dzisiejszych Xorphijczyków. To oni nadali wyspie jej pierwotną nazwę - Shågenragg - i żyli na niej w izolacji od Kontynentu Północnego aż do roku 1177. To właśnie wtedy flota morska istniejącego na kontynencie Królestwa Kiriannos pod wodzą króla Erba II wylądowała na wszystkich trzech wyspach, które zajęli. Cały archipelag nazwali Archipelagiem Nikkołaja I, ojca Erba, który planował zdobyć te ziemie, jednak nigdy nie dożył zwieńczenia swojego dzieła. Największą z nich zaczęto nazywać Wyspą Fałszywej Nadziei ze względu na wiele mielizn i zdradliwych prądów, które odciągały żeglarzy od wyspy, natomiast jedna z mniejszych wysp o której teraz mowa została nazwana Szagenag, co było zeslawinizowaną formą oryginalnej nazwy, którą tubylcy wyjawili zdobywcom.

Kiedy w latach 1389-1409 Królestwem Kiriannos pod panowaniem Šwiatloslava I  targały kryzysy wewnętrzne, Cesarstwo Xorphii upomniało się o Archipelag Nikkołaja i przejęło go. Wiele konsternacji wywołał fakt odmienności kulturowej zamieszkujących go Xorphijczyków, którzy nie mieli kontaktu z macierzą od 800-900 lat. Dzisiejsi badacze tamtych dziejów wysnuwają teorię, jakoby na skutek izolacji wyspiarskich Xorphijczyków i ich kontaktach jedynie z Kiriańczykami i Słowianami można było mówić o osobnym narodzie - Üzakach - będących mieszanką tych trzech kultur (nazwa Üzacy wzięła się od miasta xorphijskiej osady Üz na Wyspie Fałszywej Nadziei). W każdym razie kontynentalna Xorphia dołożyła wszelkich starań, aby "zsynchronizować" wyspiarzy z jednolitą kulturą własnego kraju, co udało się tylko częściowo. Pod administracją xorphijską wrócono do tradycyjnej nazwy Shågenragg.

Cesarstwo Xorphii kontrolowało te tereny przez kolejne ponad cztery wieki, aż do 1850. Mieszkańcy wysp wypędzili Cesarstwo i ustanowili Wolną Republikę Wyspiarską, która obejmowała nie tylko Archipelag Nikkołaja, ale również trzy wyspy z położonego na zachód, tuż obok Kirianii, Archipelagu Krwistego. Prawdopodobnie wtedy Shågenragg ostatecznie się wyludniło - mieszkańcy wyemigrowali do innych, bardziej prosperujących wysp Wolnej Republiki. Republika istniała przez kolejne pięćdziesiąt lat, stając się małym, chociaż bogatym państewkiem, swoje główne zyski czerpiąc z rybołówstwa i opłat statków, które dokowały w jej portach. Jej władzom przez długi czas udawało się balansować między głównymi graczami regionu - Kirianią (a potem Abachazją), Xorphią, Brodrią i Islandią (dzisiejszy Hawiland). Bańka pękła dopiero w 1901 - Shågenragg i druga, mniejsza wyspa zostały oderwane i przyłączone do Brodrii, a w 1905 trzy wyspy z Archipelagu Krwistego zadecydowały o powrocie do Cesarstwa Abachazji. Stolica i najważniejsza wyspa Wolnej Republiki Wyspiarskiej, Wyspa Fałszywej Nadziei została zajęta przez Abachazję rok później, kończąc pięćdziesięciosześcioletnią historię tego państwa.

Shågenragg, będąc pod kontrolą Brodrii w latach 1901-1920 została poddana parokrotnym próbom rekolonizacji - bezskutecznie. W 1920 wszystkie trzy wyspy Archipelagu Nikkołaja zostały najechane przez xorphijsko-brodryjskich piratów, którzy osiedli na nich na parę lat, później je jednak porzucili, szukając bardziej wartościowych zdobyczy. Przez kolejne prawie 100 lat wyspa stała opustoszała, czego nie zmienił nawet fakt symbolicznego zajęcia jej przez Wielkie Imperium Narodu Kiriańskiego w 2021. W 2023 nazwa wyspy została zmieniona na Wyspę św. Krzysztofa, na cześć świętego Kościoła Kiryjskiego Krzysztofa Kononova. Chodzą słuchy, że władze w Kirianopolu mają w planach przywrócić wyspie jakąś stałą ludność, wciąż nie ma jednak oficjalnych ruchów.

Wycinek mapy Ronona Dexa ukazujący Wyspę św. Krzysztofa. Jestem pewien, że mam gdzieś
bardziej szczegółową mapę wszystkich trzech wysp robioną przeze mnie w 2022, nie mogę jej jednak znaleść.

 

Tekst na podstawie historii Wyspy Fałszywej Nadziei napisanej przeze mnie na starym forum kiriańskim, która często zahaczała o Wyspę św. Krzysztofa. Dokonano niezbędnych poprawek faktograficznych, aby była zgodna z najnowszą narracją historyczną Kirianii.