Poczet władców kiriańskich

[Bolesław Kirianóo von Hohenburg 510]

ÄDROSANOWIE

Królowie Kiriannosu

1. Ädros I Wielki (1090-1153), panował od 1111 do śmierci. Założyciel Królestwa Kiriannos, przyjął chrzest rotryjski.

2. Erb I (1109-1167), panował od 1153 do śmierci.

3. Nikkołaj I Wodoposiadacz (1135-1170), panował od 1167 do śmierci. Wywalczył dostęp do morza w miejscu między dzisiejszym Kirianopolem a Targowem.

4. Erb II (1169-1235), panował od 1170 do śmierci. Zdobył państwo na wschodzie, Begnam.

5. Boleslav I Stary (1190-1277), panował od 1235 do śmierci. Za jego panowania w 1254 żyjący dotychczas na północnym wschodzie Abachazowie pod protekcją Repujerów przypuścili atak na Królestwo Kiriannos, doszczętnie je rujnując i przejmując większość ziem, łącznie z praktycznie niezależnym już od Boleslava Begnamem, który staje się abachaskim lennikiem. Zdobywane są jednak ziemie na zachodzie, za rzeką (dzisiejszy Magnifikat).

6. Erb III (1229-1291), panował od 1277 do 1288, abdykował. Planował oddać swoje wszystkie ziemie Abachazji, a samemu razem z resztą Kiriannosczyków spróbować odnaleźć innych Kiriów, ale jego wojowie uniemożliwili mu to.

7. Aaranok I (1267-1312), panował od 1288 do śmierci. W 1297 wykonał wielką ofensywę, do 1304 wypychając Abachazję nie tylko z ziem Kiriannosu, ale w ogóle z kontynentu, zmuszając ichniejszego władcę Iliję do utworzenia nowego królestwa na pobliskim archipelagu. Za jego panowania podbija dużą część kiriańskich państw-miast i staje się lokalnym hegemonem. Begnam uniezależnia się od obu sił w regionie.

8. Nikkołaj II (1200-1367), panował od 1312 do śmierci. To on w 1330 zawarł z umierającym Iliją osławiony Pakt Żelabrański, łączący ich państwa w Królestwo Kirianji i Archipelagu. Władać mieli razem, a ten, kto umrze jako drugi miał wystawić swojego potomka jako kolejnego króla. Nikkołaj ten zakład wygrał, wobec tego jego syn Erb i jego potomkowie mieli zapewnione panowanie.

Królowie Kirianji i Archipelagu

9. Erb IV Zdobywca (1327-1374), panował od 1367 do śmierci. Podbił ostatnie państwa prakiriańskie w regionie a następnie zorganizował wielką wyprawę na Batawię, z której nie wrócił.

10. Volkodaw Uhraiński (1350-1384), panował od 1374 do śmierci. Prawdopodobnie nieślubny syn Erba i Uhrainki, na co wskazywać miała cera twarzy. Król Uhrainy chyba też zdawał się to zauważać, doprowadzając do ocieplenia się stosunków między krajami - Uhraina niedawno uniezależniła się od Repujerstanu.

11. Šwiatloslav I (1377-1420), panował od 1382 do śmierci. Kolejny "Uhrol", za jego rządów założono kolonię Eestjóo (dziś: Walcząca Republika Eesti), za jej stolicę obierając brodryjskie miasto Ajmurstan, zmieniając jego nazwę na Aaranokpol, na cześć prapradziadka, którego był psychofanem (swojego syna nazwał Aaranok nawet).

12. Aaranok II Begnamski (1398-1469), panował od 1420 do śmierci. Wobec braku męskich potomków w 1460 spalił własną żonę Ację pod zarzutem uprawiania czarnej magii i trollowania, a następnie ożenił się z begnamską 12-letnią księżniczką, zawierając z Begnamem unię personalną po śmierci jej ojca. Z drugą żoną również nie ma dzieci, wobec czego władzę objął po nim jego begnamski kuzyn, Wieliczóoy.

BĘDZIESZE

Królowie Kirianji i Archipelagu, książęta Begnamu

13. Wieliczóoy I (1401-1480), panował od 1469 do śmierci. Rozwijał kolonię w Eestjóo, zmienił nazwę jej stolicy z powrotem na Ajmurstan. Za jego panowania drastycznie wzrósł sceptycyzm Abachazów wobec dalszego pozostawania w federacji. To wtedy w Kirianji-Archipelagu krystalizuje się powoli kiriańska świadomość, może jeszcze nie narodowa, ale społeczna, w opozycji do tych "złych", abachaskich wywrotowców. Wcześniej lojalnym pozostawało się najczęściej wobec własnego państwa-miasta, które pomimo podbicia za czasów Kiriannosu dalej ze sobą rywalizowały wewnątrz królestwa. Miał 3 synów, którzy panowali po sobie w krótkich odstępach czasu.

14. Rotomyer (1430-1495), panował od 1480 do śmierci. Najstarszy z synów Wieliczóoya, otruty przez pozostałych braci.

15. Casimir Otruwający (1433-1496), panował od 1495 do śmierci. Drugi w kolejności z synów Wieliczóoya, otruty przez młodszego brata. Miał syna Wieliczóoya i wnuka ?nyebo?a, który zostanie później 18. władcą kiriańskim.

16. Gardomyer Podwójnie Otruwający (1439-1502), panował od 1496 do śmierci. Najmłodszy z synów Wielczóoya, miał syna Damagoya

17. Damagoy (1465-1539), panował od 1502 do śmierci. Nie pozostawił męskich potomków, wobec czego władza przeszła na wspomnianego już ?nyebo?a.

18. ?nyebo? (1510-1562), panował od 1539 do śmierci.

19. Ignacy I Owocowy (1536-1570), panował od 1562 do śmierci. Zmienił nazwę kolonii w Brodrii na Eesti. Lubił owoce do tego stopnia, że kazał brukować nimi drogi. Zabito go za to w roku urodzenia jego syna.

JÄRVOWIE

Królowie Kirianji i Archipelagu, książęta Begnamu, gubernatorowie Eesti

20. Veljo Uzurpator (1540-1594), panował od 1584 do śmierci. Po śmierci Ignacego Veljo przybył z Eesti jako zaufany przyjaciel rodziny królewskiej do wychowania nieletniego syna zabitego króla, Meska. W 1584, w chwili osiągnięcia przez królewicza 14. urodzin wydalił go na Uhrainę, a sam koronował się na króla. Meskóo wrócił do kraju po dziesięciu latach i ruszył do stolicy - Kiriannosu, zbierając po drodze zwolenników i w decydującej Bitwie u Bram Kiriannosu w 1594 pogromił armię Vejla, a jego samego skazał na śmierć, po czym objął tron.

BĘDZIESZE

Królowie Kirianji i Archipelagu, książęta Begnamu

21. Meskóo I Pogrobowiec (1570-1655), panował od 1594 do śmierci. Po pokonaniu Velja Uzurpatora rozpoczął wielką kampanię kolonizacyjną, wysłał okręty kiriańskie w poszukiwaniu wolnego kawałka lądu. Takowy znaleźli dopiero na Neuropie, jak kiedyś nazywano Vaarland. Założono tam kolonie Azesfóo, której prawdziwość do dziś jest podważana mimo wielu zachowanych eksponatów rzekomo z niej pochodzących.

22. Ädros II (1599-1663), panował od 1655 do śmierci. Za jego rządów od dawna marginalizowani Abachazowie wszczęli rewolucję, odbijając dużą część swoich dawnych ziem. Zorganizowali także I Rajd na Kirianos, zwołując pod swoją komendę najemników z całej Nordaty i przypuszczając szturm na stolicę Kirianji. Ucierpiała ona bardzo, ale król uparł się, żeby nie przenosić miasta stołecznego do szybko rozwijającego się Kirianopolu na północy, ponieważ wiedział, że wpadnie wtedy w szpony tamtejszego rodu magnackiego, Kirianoskich.

23. Wieliczóoy II Gnuśny (1623-1677) panował od 1663 do śmierci. Trafił na bardzo trudny okres w historii Królestwa. Rok, pięć i siedem lat po jego koronacji niepodległe już Arcyksięstwo Abachazji przypuściło odpowiednio II, III i IV Rajd na Kiriannos, doszczętnie niszcząc miasto. Nie było rady, trzeba było przenieść stolicę do Kirianopola. Przez resztę panowania wydawał całe przychody państwa na liczne uczty i zabawy. W ostatnim roku życia wyrzekł się rotryzmu na rzecz "samodzielnego poszukiwania Boga".

24. Ignacy II (1658-1682), panował od 1677 do śmierci. Władzę odziedziczył w wieku 19 lat. Gdy wstępował na tron, Abachazowie posiadali już prawie połowę terytoriów Królestwa Kirianji i Archipelagu, żeby nie stracić więc całkiem niepodległości zawarł z nimi układ na mocy którego wszystkie zdobyte przez nich ziemie trafiły do Abachazji, a Kiriania-Archipelag wreszcie miała zmienić myląca nazwę (Archipelag nie był kiriański już od 20 lat). Nie miał żadnych potomków, musiał więc zawrzeć układ z poważanym wtedy rodem Kirianoskich, którzy wżenili się w rodzinę królewską pokolenie temu: dostaną koronę po jego śmierci w zamian za wsparcie finansowe.

KIRIANOSCY

Królowie Kirianii, książęta Begnamu

25. Bartłomiej Mocny (1666-1710), panował od 1682 do śmierci. Koronę otrzymał w wieku 16 lat z rąk ojca, który uzyskał ją w wyniku wyżej wymienionego układu z monarchą, ale sam nigdy się nie koronował. Znany z płodzenia nieślubnych dzieci, uznał 37 z nich, chociaż nieuznanych mogło być jeszcze więcej. Potomka z prawowitego łoża uzyskał dopiero w 1704, na sześć lat przed śmiercią, przez co jego najstarszy (nieślubny) syn przejął po nim władzę jako regent. Tak samo jak Veljo Uzurpator 120 lat wcześniej, przyznał on sobie koronę i próbował zabić prawnego dziedzica, został on jednak ukryty. 

26. Meskóo II Niedobry (1683-1732), panował od 1710 do 1724, zdetronizowany. Był to właśnie nieślubny syn Bartłomieja, nazwany begnamskim imieniem, żeby ukryć to, czyim synem jest. Bartłomiej rozmyślił się jednak potem i uznał go za syna. Po śmierci ojca siłą przejął władzę i rządził niepodzielnie do 1723, kiedy to brać szlachecka wiedziona planem uczynienia z Kirianii monarchii elekcyjnej zapewniając sobie w ten sposób większy wpływ na państwo poparła 20-letniego Šviatloslava (nazwanego tak przez ojca ze względu na powrót, w jego mniemaniu, na drogę światła i spłodzenia potomka po raz pierwszy że swoją żoną), który to wyzwał Meska na pojedynek o władzę. Miał on mieć charakter wyjątkowy, ponieważ walczyć mieli nie na śmierć i życie, a "do pierwszej krwi". Dziś wielu historyków przypuszcza, że sam pojedynek był pomysłem szlachty która chciała, aby Šviatlek zginął, żeby oskarżyć Meska o oszustwo i zwołać upragnioną elekcję. Plan ten, jeżeli istniał, nie powiódł się, ponieważ wyzywający królewicz w ostatniej chwili zmienił charakter na niezagrażający śmiercią. Pojedynek odbył się w 1724 i zakończył się niespodziewanym zwycięstwem prawowitego dziedzica. Meskóo abdykował i został zesłany na Wyspę Fałszywej Nadziei mniej więcej w połowie drogi między Kirianią a półwyspem xorphijskim. 

27. Šviatloslav II Odważny (1704-1741), panował od 1724 do śmierci. Panowanie rozpoczął od pokonaniu w pojedynku starszego brata, ale już w 1728, po czterech latach rządów, osobiście poprowadził wielką ofensywę na Arcyksięstwo Abachazji na wschodzie. Dzięki jego geniuszowi taktycznemu udało się rozbić armię przeciwnika w trzech decydujących bitwach: pod Farupolem, koło Azydji i w Gemburgu. Warto wspomnieć, że w każdej z tych bitew stosunek sił wynosił trzech na jednego na korzyść Abachazji. Wojna przerwana została nastaniem Zimy Stulecia 1728/1729, która pokrzyżowała plany dalszej ofensywy, Kiriania musiała się więc zadowolić 2/3 terytorium wrogiego państwa. W 1729 zdławił rewolucję w Begnamie, która wybuchła ponieważ miejscowi byli niezadowoleni z faktu przesiadywania Króla-Księcia w Kirianopolu zamiast u nich, w Sekocie (od 1640 żaden władca kiriańsko-begnamski nie odwiedził Begnamu). Rozprawił się z nią równie skutecznie, jak poprowadził ofensywę pół roku wcześniej l. W 1730 najechał Królestwo Islandii (dziś: Hawiland), ograbiając je z części ziem i zmuszając do płacenia haraczu. W 1735 najechał z kolei Uhrainę w porozumieniu z Batawią i zdobył ziemię na południe aż po Ałłapol. Wedle znalezionych po jego śmierci notatek zamierzał także zdobyć Xorphię i zostać kontynentalnym  hegemonem, ale przeszkodziła mu w tym śmierć na tropikalną odmianę realiozy przywiezioną przez kiriański statek handlowy w 1741. 

Królowie Kirianii, książęta Begnamu, Cesarzowie Nordaty

28. Aaranok III Xorphijczyk (1725-1757), panował od 1741 do śmierci. Syn Šviatloslava i xorphijskiej szlachcianki, przez całe panowanie planował przejęcie xorphijskiego tronu. W 1750 Arcybiskup Kirianopolski na jego wyraźne żądanie koronował go na Cesarza Nordaty nową koroną, którą miał odtąd nosić. Zarządał on również aby wszystkie państwa Nordaty stały się jego wasalami, co poskutkowało inwazją połączonych sił batawsko-xorphijsko-islandzkich. Batawia i Islandia uzyskały utracone ziemie, a Xorphia część kiriańskich zamorskich placówek handlowych i Wyspę Fałszywej Nadziei. W 1755 nauczony doświadczeniami z poprzedniej wojny pokojowo zapobiegł kolejnej rewolucji begnamskiej zrzekając się korony książęcej. Zabił się dwa lata później. To prawdopodobnie na tym władcy wzorowała się w XXI wieku monarchini Brodrii, Aleksandra Izabela Dostojewska-Swarzewska ogłaszając się Cesarzową Nordaty.

ÖLCCOWIE

Królowie-elektorzy Kirianni, Królowie Islandii

29. Hugo Islandzki (1730-1792), panował od 1755 do 1780, zdetronizowany. Po samobójstwie Aaranoka burżuazja kiriańska wreszcie dopięła swego i ogłoszono elekcję na króla Kirianii. Wśród kandydatów był m.in. Car Brodrii czy Książę Sarmacji, ale ostatecznie wygrał ją Król Hawilandu, Hugo. Za jego panowania doprowadzono do ostatecznej kapitulacji abachaskiej. Prowadził stabilną politykę rządów aż do 1780, kiedy potomek Kirianoskich, samozwańczy Jenerał Nikkołaj Käłłas i jego zwolennicy rozpętali zwycięską dla nich wojnę domową, w wyniku której Hugo musiał uciekać do swojej ojczyzny. 

KIRIANOSCY

Królowie Kiriannosu

30. Nikkołaj III Käłłas (1750-1839), panował od 1780 do 1827, zdetronizowany. Po udanej rewolucji käłłasowcy ogłosili powstanie II Królestwa Kiriannosu, próbując za stolicę obrać ruiny dawnego miasta Kiriannos i je odbudować, wysiłki te jednak spełzają na niczym. W trakcie panowania Käłłas usprawnia aparat państwowy tak, że pod koniec swoich rządów w prawie całym kraju zamiast burżuzyjnych rodów władzę sprawowują centralnie mianowani urzędnicy. Zdetronizowany w 1827 przez kolejne powstanie.

HOHENBURGOWIE

Królowie Kirianii, książęta Begnamu 

31. Yuliia Hohenburżanka (1806-1901), panowała od 1827 do 1874, abdykowała. Jedyna kobieta w historii władców kiriańskich i jednocześnie najdłużej żyjąca osoba piastująca to stanowisko. Pochodziła z bocznej linii sarmacko-winkulijskich Hohenburgów, w 1827 przybyła do Kirianii zachęcona przez rząd nowopowstałego II Królestwa Kirianii, jako najlepszy kandydat na tron Ädrosowy. Kontynuowała korzystne reformy swoich dwóch poprzedników, kładąc szczególny nacisk na unowocześnienie armii. W 1845 wybrana przez sekocki sejm elekcyjny na begnamską monarchini. Potomkowie Yulii w linii prostej do dziś (z przerwami) sprawują władzę w Kirianii.

32. Joseph Hohenburg (1839-1801), panował od 1874 do 1881, abdykował. W 1880 Abachazowie zorganizowali wielkie powstanie, które swoim zasięgiem ogarnęło całe Królestwo. Po półtora roku walk nowopowstałe Cesarstwo Abachazji zmusiło Josepha do oddania kraju w ręce nowego Cesarza i abdykacji. Upokorzony władca zabił się 4 miesiące później, będąc drugim (po AaranokuI III) samobójcą wśród władców kiriańskich. 

[W latach 1881-1912 istniało Cesarstwo Abachazji]

[W latach 1912-1950 istniała I i II Republika Kiriańska]

DYTOVIE

Królowie Kirianii

33. Aaranok IV Dytov (1899-1951), panował w 1950, zdetronizowany. Dytov był mało popularnym prezydentem II Republiki Kiriańskiej. Kiedy w 1950 miał oddać władzę obwołał się zamiast tego Królem Kirianii. Jego rządy nie trwały nawet pół roku, ponieważ niedługo po koronacji obalili go wojskowi z Aleksandrem Siarkovem na czele.

[W latach 1950-1969 istniała Republika Kiriów, Batawczyków i Słowian]

[W latach 1969-2000 istniała III Republika Kiriańska]

[W latach 2000-2021 panowała anarchia przerywana krótkotrwałymi abachaskimi lub kiriańskimi bytami państowymi]

HOHENBURGOWIE

Imperatorowie Kirianii, Królowie Abachazji, Bornfostu i Uhrainy

34. Boleslav II (1990), panuje od 2021 do dnia dzisiejszego. Urodzony w Kirianopolu, młodość spędził w Winkulii a potem w Sarmacji. Przybył w 2021 do targanej wojną domową ziemią kiriańską na zaproszenie resztek dowództwa wojskowego upadłej już III Republiki Kiriańskiej, podobnie jak Yuliia Hohenburżanka 194 lata wcześniej. Przy pomocy grupy pułkowników udało mu się powołać do życia Wielkie Imperium Narodu Kiriańskiego i obwołać się jego Wielkim Imperatorem.Przez pierwsze miesiące rządów musiał balansować pomiędzy deepstatem wojskowych a mniejszościami narodowymi, które nie zgadzały się na dominację Kiriańczyków w wspólnym państwie. W poszukiwaniu zwiększenia wpływów na kraj Bolesław zawiązał unię realną z Cesarstwem Xorphii, co poskutkowało utworzeniem Wielkiej Monarchii Kiriańsko-Xorphijskiej. Na początku 2022 władczyni xorphijskiej części Wielkiej Monarchii, Natalie ?sa Waksman-Dëter, oskarżyła go o zdradę, rozwiązując zwiążek państwowy i wypowiadając wojnę Kirianii, czym doprowadzając oba państwa do niebytu. Odrodzenie Kirianii nastąpiło w czerwcu 2022, tym razem przy pomocy cywilnych zwolenników władcy. Obwołał się również Królem Abachazji, a później również Uhrainy, czym chciał zjednać wielonarodowych poddanych. Latem tego samego roku rozpoczął razem z zaprzyjaźnionym Królestwem Hawilandu Operację Rox, która miała przejąć ziemie dawnej Xorphii. Mimo prawie całkowitego sukcesu operacji siły wojskowe tych państw wycofały się pod naciskiem międzynarodowym. Pod koniec 2022 przejął władzę w Królestwie Bornfostu, które następnie połączył ze swoim państwem, tworząc Imperium Kiriańskie. 1 sierpnia 2023 podjął decyzję o stworzeniu wspólnego państwa z Muratyką oraz Klindonią - II Federację Nordacką - w której zrobił karierę polityczną, pełniąc funkcje takie jak Premier, Minister Spraw Zewnętrznych czy Spiker Kongresu II Kadencji.